Arts en avonturier in Nieuw-Zeeland

Hij weet al goed hoe zijn nieuwe praktijk in Nieuw-Zeeland eruit ziet, de Utrechtse huisarts Jaap-Ronald Blom (33). Het gebouw aan Munroe Street in het stadje Napier is van spiegelend glas, als je linksaf de deur uitgaat is er een rotonde, en tussen de praktijk en het strand ligt alleen een groot winkelcentrum. ‘Ik heb al zo vaak op Google Streetview gekeken, dat ik er de weg al behoorlijk goed ken.’

Maar waarom vertrekt hij, eind februari, voor minimaal een jaar? ‘Da’s een goede vraag’, zegt Jaap-Ronald Blom grinnikend. ‘Het is ook niet makkelijk uit te leggen.’ Wat heet: soms moeten hij en zijn vriendin ook wennen aan het idee dat ze dadelijk echt in Nieuw-Zeeland zitten – dat het meer is dan alleen een plan. ‘Het is een gevoel, een sterk gevoel: ik wil wonen en werken in een ander land, in een andere cultuur. En nu hebben wij nog de tijd om dat te doen.’

Nieuw-Zeeland is maar wat blij met mensen zoals Blom, want het land zit met een groot artsentekort. Dat heeft diverse oorzaken waar al veel studies aan zijn gewijd, maar in het kort komt het hierop neer: Nieuw-Zeelandse studenten betalen een vermogen om arts te worden en als ze klaar zijn, komen ze er achter dat er in de VS en Australië veel beter wordt betaald. En dus vertrekken ze om hun studieschuld terug te verdienen. Vaak komen ze niet meer terug.

Vooral Australië is een populaire bestemming voor jonge Nieuw-Zeelandse artsen. Drie weken geleden vereenvoudigde het Australische parlement het proces voor buitenlandse artsen om naar Australië te komen. Het papierwerk voor de immigratie wordt per 1 april versimpeld, waarop de Nieuw-Zeelandse Orde van Medisch Specialisten verontwaardigd stelde dat de Australiërs hen ‘droog zuigen’. Het ‘ernstige tekort’ aan artsen, waar de overheidssite careers.gov.nz van rept, zal zo alleen maar toenemen.

Het probleem is overigens niet nieuw. Al jaren trekken buitenlanders naar Nieuw-Zeeland en Australië om daar de tekorten te vullen die zijn ontstaan doordat Australiërs en Nieuw-Zeelanders naar het buitenland trekken. Indiërs, Engelsen, Canadezen, Filippijnen, en ook Nederlanders; ongeveer de helft van de tienduizend artsen in Nieuw-Zeeland is buitenlander, blijkt uit cijfers van de Medical Council of New Zealand. De talrijke recruitmentbureaus zetten vooral in op de levensstijl en de vrije natuur om jonge artsen te verleiden enige tijd in den vreemde door te brengen.

Door het tekort is een flinke branche aan medische recruitmentbureaus ontstaan in Nieuw-Zeeland en Australië. Tik op Google termen als ‘recruitment’, ‘doctors’, ‘New Zealand’ in, en je vindt tientallen bedrijven, die alle beogen artsen en verpleegkundigen naar Nieuw-Zeeland te brengen.

Ook in Nederland zijn er dergelijke bedrijven. Psychiater Remco Veltkamp zat tussen 2006 en 2008 in Nieuw-Zeeland. Een ‘prachtige, machtige tijd’ was het. ‘Door de weeks werken, en in het weekend genieten van de natuur. Alle clichés zijn waar.’

Toen hij terugkwam, begon hij met zijn vriendin een recruitmentbureau, HauOra Medical Recruitment– het Maori-woord voor gezondheid, in brede zin. Hoeveel artsen hij al heeft begeleid, wil hij niet zeggen, ‘we zitten nog in de opstartfase’.

Zijn toegevoegde waarde zit mede in het regelen van papierwerk, een vervelend proces waar hij zelf ook doorheen moest. Net als het wikken en wegen of hij het wel zou doen – Nederland voor een flinke tijd vaarwel zeggen. ‘Velen doen het uiteindelijk toch niet, mede door al het geregel dat nodig is. Wij kozen ervoor het wel te doen, om door te zetten. Terecht, bleek achteraf. Als je in een andere cultuur hebt gewoond en gewerkt, bekijk je de wereld heel anders.’

Hij roemt de number eight wire-mentaliteit, een term die verwijst naar een bepaald type staaldraad en het praktische, oplossingsgerichte denken van de Nieuw-Zeelander. ‘Het is niet het rijkste land van de wereld, en er heerst een gevoel van: we moeten het met elkaar rooien.’

En met buitenlandse artsen dus, zoals Jaap-Ronald Blom, die graag een avontuur aan willen gaan. Zijn kansen op werk hier in Nederland zijn goed, dat is de reden voor vertrek niet. En voor het geld doet hij het ook niet – ‘qua inkomen ga ik er op achteruit’. Het gaat hem om de uitdaging, om het leren kennen van een andere cultuur.

Blom kwam voor het eerst op het idee misschien nog eens naar Nieuw-Zeeland te trekken, toen hij het land in 2005 bezocht. Het landschappelijk schoon, de vriendelijke mensen, de sportmentaliteit – hij was zo goed als verkocht.

Dus toen hij vorig najaar stuitte op de advertentie van het medische recruitmentbureau NZ Medics, maakte hij een afspraak. Na een gesprek van ruim een uur in het NH Hotel in Utrecht – de recruiter van NZ Medics waren op een wereldtournee en zaten een week eerder nog in Los Angeles – had Blom een positieve indruk gekregen.

Enkele weken en vele telefoontjes, e-mailtjes, checks en dubbelchecks en vele formulieren verder lag er een aanbod: huisarts worden in de groepspraktijk van de artsenorganisatie The Doctors in Napier, een stadje op het Noordereiland, bekend van de aardbeving in 1931, en dat voor een groot deel in Art Deco is herbouwd. Een boel telefoontjes, e-mails, checks en dubbelchecks, een taaltoets en wat in te vullen formulieren verder namen Blom en zijn vriendin in november het besluit: we gaan.

En ja, nu het vertrek nadert, inclusief de verhuizing, het inpakken van sommige spullen en het achterlaten van andere spullen, komt die ene vraag weer op: waarom? ‘Dat blijft moeilijk uit te leggen. Maar we houden heel erg het gevoel van: nú kunnen we dit nog doen, nú hebben we geen verantwoordelijkheden behalve onszelf, nú kunnen we iets beleven dat ons bijblijft. En als je op je bek gaat, kun je altijd nog terug.’

Alles over werk en carrière:

VKBanen.nl