Arnhem koestert zijn luchtlander en ijsvrouw
Arnhem lijkt zich te ontwikkelen tot internationale hoofdstad van de levende beelden. Vanouds mogen de beelden niet bewegen, maar daar trok de ijsvrouw zich niets van aan....
In alle vroegte komen de beelden tot leven. De metamorfose van mens tot hardstenen pose neemt uren in beslag. ‘Dat ligt ook aan hoe je je voelt’, zeggen Merel Booleman en Anne-Liese van der Linden in de kleedruimte van de Eusebiuskerk te Arnhem. Hun gezichten worden langzaam grijs. Ze zitten samen voor een spiegel en lachen met steeds gelere tanden. Ze worden een zwart-wit foto.
Langzaam druppelen ook de andere beelden voor World Statues binnen. Een oranje groep van Stichting Zo (jongeren met een verstandelijke handicap) is als eerste klaar. Hermine van der Burgt nog lang niet. De winnares van de amateurs van vorig jaar maakt haar definitieve overstap naar de professionals. Ze wordt van porselein, onderdeel van een tafereel met lamp en klok. De schmink gaat laag voor laag.
Arnhem maakte vorig jaar van de levende beelden, onderdeel van het Rijnfestijn, een zelfstandig evenement en trok daarmee de wereldprimeur naar zich toe. Moesten de beroeps uit Barcelona, Londen en Parijs toen nog uitgenodigd worden, dit jaar stroomden de aanmeldingen binnen en kwam er zelfs een selectie aan te pas. Daaruit bleven 99 acts over, vormgegeven door 275 levende beelden.
Aan de beelden worden hoge eisen gesteld. De ‘onbekende luchtlander’, die vanmiddag bij de John Frost-brug zal staan, laat het pakket zien. Een beeld moet de illusie van een echt standbeeld wekken, geen mimespeler zijn. Bewegen mag als gepaste reactie op het publiek. En zo volgen nog tal van regels. De soldaat vertelt dat hij zich als schildersmodel heeft leren focussen. ‘Het moeilijkste is niet te reageren.’
De organisatie van World Statues doet pogingen van het levend beeld geen braderieachtig kunstje te maken, maar het als kunst te verheffen en als straattheater in historisch perspectief te plaatsen. Volgend jaar komt er een debat of het statue nu kunst is of cultuur. Maar welke naam je eraan geeft, de populariteit is groot. Ondanks onvoorspelbare buien zit Arnhem om drie uur verstopt met publiek en valt er geen beeld meer te ontwaren. Driehonderdduizend bezoekers telt de politie.
Om half zes lopen de statues een voor een over de catwalk en maken ze het grootste levende standbeeld, door alleen al met elkaar op het bordes te staan: goed voor een vermelding in het Guinness Book of Records. Het eerste wereldkampioenschap wordt gewonnen door Piëta van Spohie Malraye uit Frankrijk, een kleine ijsvrouw die de jury opviel door haar mimiek en beweging. ‘De jury keek deze keer blijkbaar naar beweging’, mompelt de onbekende luchtlander, die vier uur strak naast de brug stond.
