Armstrong snakt naar het einde

amsterdam -Op 17 januari 2009 maakte Lance Armstrong bekend dat hij zich in het zweet had gewerkt om weer profrenner te kunnen worden, dat hij uitkeek naar het weerzien met de Tour de France en dat hij belangeloos zou gaan fietsen voor Astana. Zo groot was de ophef over zijn comeback dat iemand hem vlak voor de Tour Down Under vroeg of hij zich weleens voelde als Jezus Christus.

Twee jaar later komt in dezelfde Australische rittenkoers een einde aan een tijdperk. Nog 758 kilometer, dan zit de laatste wedstrijd voor Armstrong er buiten de Verenigde Staten op. In eigen land neemt hij dit seizoen hooguit nog deel aan de ronden van Californië en Colorado. De Tour de France zal hem zeker niet meer te zien krijgen.

Nog drie keer zal hij de aandacht in positieve zin op zich willen vestigen. Zijn privévliegtuig was vorige week nog niet in Australië geland of de belangrijkste passagier nodigde zijn volgers op Twitter uit met hem te gaan fietsen voor de slachtoffers van de overstromingen in Queensland. Hij beloofde vijftigduizend dollar te storten voor het goede doel.

Armstrong weet wat hem te doen staat om bij Team Radioshack nog iets van zijn afscheidstournee te maken. Zijn laatste seizoen als wielrenner wordt door steeds meer mensen toegejuicht. En het valt niet uit te sluiten dat ook bij de Amerikaan zelf een zucht van opluchting zal ontsnappen als hij over zes dagen in Adelaide van zijn fiets stapt. Het is de zevenvoudig Tourwinnaar heet onder de voeten geworden.

Over zijn sportieve prestaties gaat het allang niet meer. Zijn 68ste plaats zondag in een criterium, ver achter winnaar Matthew Goss, zal net als veel van zijn andere uitslagen de laatste maanden de krant niet halen. En als de Tour de France vorig jaar iets duidelijk maakte, is het wel dat Armstrong een sterveling is geworden, die ook van zijn fiets kan vallen en soms lek rijdt.

Vorige week gaf hij het eindelijk zelf ook toe. Zijn comeback is niet verlopen zoals hij had gehoopt, bekende hij in Australië. 'Ik dacht dat ik de Tour nog eens zou winnen. Maar het verliep anders dan ik had verwacht. Anderen zijn sterker gebleken. Dat is de realiteit.'

In twee seizoenen kwam hij tot niet één individuele overwinning. Alleen bij de ploegentijdrit in de Tour de France van 2009 stond hij met Astana nog boven op het podium. In Montpellier scheelde het een fractie van een seconde of niet Cancellara, maar de Amerikaan had de gele trui veroverd.

Armstrong was dat jaar een verrijking voor de ronde. Er ging geen dag voorbij zonder dat er over hem werd gesproken. Hij voerde een psychologische oorlog met ploeggenoot Alberto Contador, liet bevriende filmsterren en hoogwaardigheidsbekleders naar Frankrijk komen en gaf zijn oude vijanden een veeg uit de pan. De nummer drie mocht zich de morele winnaar van het evenement noemen.

Anderhalf jaar verder is er van die superioriteit weinig meer over. Ook de altijd goed geoliede mediamachine rond de renner sleept zich piepend en krakend naar de eindstreep. Twitteren doet Armstrong een stuk minder fanatiek. En grote interviews liet hij zich nauwelijks meer afnemen sinds er een onderzoek loopt naar dopingpraktijken bij de ploegen waarmee hij de Tour won.

Armstrong formeerde een team van juristen waarmee hij de strijd met de autoriteiten durft aan te gaan. Maar van wat hem wellicht boven het hoofd hangt, heeft hij nog geen nacht wakker gelegen, zei hij. 'Ik moet vijf kinderen opvoeden, mijn Livestrong-foundation besturen en ik hou nog steeds van de sport die ik bedrijf. Het onderzoek heeft geen effect op mijn leven - nul.'

Hij beweerde afgelopen zaterdag zelfs altijd open kaart te hebben gespeeld. Dat anderen hem sinds zijn eerste Tourzege in 1999 ten val probeerden te brengen, kwam doordat hij als de belangrijkste renner van de laatste tien jaar de meeste aandacht wist te trekken. 'Als je iets probeert te verbergen, kom je daar niet je hele leven mee weg.'

Twee jaar later was er niemand meer geïnteresseerd in zware trainingen en de Tour de France. In Adelaide ging het over de teruggekeerde dopingbeschuldigingen en werd Armstrong geconfronteerd met zijn eigen uitspraken over het salaris dat hij in 2009 wel degelijk bleek te hebbenontvangen bij Astana. De vergelijking met Jezus Christus bleef nu achterwege.