‘Anne krijgt een muzikaal antwoord op haar brieven’

Wie is Mahinder Toelaram?

‘Ik ben van Surinaamse afkomst. Van huis uit ben ik componist en producer. Ik heb veel geschreven voor de muziekindustrie, onder meer voor Polydor en Arcade. En jingles voor TMF. Voor een dvd van Tupac heb ik de tune geschreven.’

Dan is een symfonische ode aan Anne Frank wel even iets heel anders.

‘Wat er is gebeurd met haar houdt me al bezig sinds mijn diensttijd. Toen was ik gelegerd in Vught, werkte ik mee aan het verzamelen van materiaal voor studiedagen en voorlichting over Kamp Vught. De filmpjes die ik toen zag, brachten me helemaal van mijn stuk. Wat er toen in Europa is gebeurd, ik kon het gewoon niet vatten. Het systematische van de jodenvervolging, het was net een fabriek, met duizenden tegelijk werden ze vernietigd, op stapels gegooid. Daar heb ik een hele tijd mee rondgelopen. Omdat ik toen al veel met muziek bezig was, schreef ik er ook een liedje over, Dear Anne.’

Hoe gaat dat liedje?

Dear Anne, you survived,dear Anne, words kept you alive,dear Anne, I want you to know, you never walk alone.’

Van een liedje naar een theaterconcert met orkest en zangers is een grote stap.

‘Daar zit dan ook ruim 20 jaar tussen. Vorig jaar heb ik besloten om zelf een band op te richten, genaamd Pure. Door mijn contacten kon ik in de Verenigde Staten terecht bij een platenmaatschappij. Omdat het gevoelig ligt, heb ik eerst gevraagd aan de maatschappij of ik ook Dear Anne op de cd mocht zetten. Ze zeiden: zing maar voor. Dat gebeurde tijdens een dinertje. Iedereen was erg ontroerd. ‘This is great’, zeiden ze. Tijdens de opnames hoorde ik er als het ware het orkest, de tenor en sopraan al bij. Toen is het idee ontstaan om een veel groter verhaal te vertellen en er echt een avondvullend concert van te maken. Anne heeft veel brieven geschreven in haar dagboek, nu krijgt ze eindelijk een muzikaal antwoord.’

Hier en daar wordt Dear Anne een rockopera genoemd. Klopt dat?

‘Nee, dat doet te veel denken aan Tommy van The Who, of Jesus Christ Superstar. Het is een symfonische ode in de vorm van vijftien stukken waarin ik mijn gevoelens over de Tweede Wereldoorlog wil neerzetten. Toen ik ging nadenken over wat er was gebeurd, besefte ik dat bijvoorbeeld mijn ouders ook wel slachtoffer hadden kunnen worden, als ze iets eerder naar Nederland waren gekomen. En we leven weer in een heel harde tijd. Wat toen gebeurd is, kan nu weer gebeuren. Denk maar aan Srebrenica, of Darfur.’

Het Anne Frank Fonds in Basel was fel tegen een Spaanse musical over het leven van Anne. Leverde dat voor Dear Anne problemen op?

‘Nee, ik heb aan haar neef Buddy Elias verteld wat we van plan zijn. We laten tijdens de liedjes beelden zien, soms heel harde, van onder meer Auschwitz, die we afwisselen met beelden van nu. En ik heb hem de teksten laten horen, zoals het refrein van het liedje. The sun went down/ will never shine again/ rain throughout/ will never stop again. Hij vond het heel mooi.’

Maar toch, een popliedje over Anne Frank, kan dat wel?

‘Als je het met respect doet zeker. In het stuk heeft het een symfonische omkleding gekregen. Maar als het over Auschwitz gaat, klinken cello’s, dat wel.’