Angst en humor op 'bommendag'

Het straatbeeld in de Joegoslavische hoofdstad (die twee miljoen inwoners telt) weerspiegelt donderdagochtend over het algemeen een gewone werkdag.

Auto's persen zich door de straten, trams en bussen zitten vol. Maar Trq Republika, het doorgaans drukke plein, dat in de Tweede Wereldoorlog door Geallieerde en Duitse bombardementen werd vernietigd, ligt er donderdagochtend verlaten bij.

Al na een paar uur worden de stoelen die op de terrassen staan weer opgestapeld. Niemand die vandaag lekker in het zonnetje wil zitten.

Honderden inwoners hebben de nacht in de schuilkelders doorgebracht. Als donderdagochtend het luchtalarm afgaat, staan tientallen mensen met grimmige gezichten voor een schuilkelder in het centrum. De sirenes hebben geloeid en ze zijn klaar om snel naar binnen te gaan.

De weinige winkeliers die hun zaak hebben geopend, staan buiten met verontruste blikken de ontwikkelingen af te wachten.

Branko Vujinovic (70) reageert zowel boos als gelaten. Hij maakte tijdens de Tweede Wereldoorlog bombardementen van de Duitsers én de Geallieerden op Belgrado mee. 'Ik ben oud en het kan me niet schelen', zegt de bejaarde man. 'Maar mijn kinderen en kleinkinderen waren doodsbang.'

Nikolina Dmitrovic, een Servische vluchteling tijdens een vorige oorlog op de Balkan, denkt dat de NAVO 'net zo lang blijft bombarderen tot we Kosovo opgeven en dat is wat Milosevic uiteindelijk zal doen'. Net als veel andere Serviërs vindt ze de bombardementen onterecht. 'De Amerikanen hebben helemaal geen last van ons, waarom bombarderen ze dan?'

Kritiek op de bombardementen is er ook van uitgesproken tegenstanders van president Milosevic, van wie sommigen verwachten dat zijn positie alleen maar sterker wordt.

'Milosevic kan na de bombardementen zeggen dat hij het geprobeerd heeft. Dat hij gevochten heeft', zegt Ivan Vujacic, voormalig lid van het federale parlement en lid van de oppositie. 'De oppositie kan nooit winnen in tijden van oorlog of chaos. We kunnen niets doen. Nergens ter wereld heeft een oppositiepartij iets gewonnen tijdens een oorlog, zelfs niet in een democratisch land.'