Angiuli: van log naar optimistisch

'Zwarte van Troje', is dat geen fantastische naam voor een wijn? Het gaat hier om Troia in Apulië, de enige gemeente in Italië die gratis openbaar vervoer heeft en dat dan ook trots verkondigt. Het zou zijn ontstaan danken aan Diomedes, een van de Griekse helden die vocht tegen Troje. En die behalve Troia nog negen steden in Italië stichtte. Aanpakkers, die Grieken.

Apulië kennen wij wijnwalsers eerst en vooral van de Primitivo- en Negroamarowijnen, gemaakt van gelijknamige druiven. Lang waren die dik, log, een beetje gekookt van smaak, maar inmiddels zijn er tal van aangename te vinden. De Nero di Troja, ook zowel wijn als druif, had echter altijd al iets lichtvoetigers. Hij komt uit een ander gebied, noordelijker, daar waar de onder de zon hijgende heuvels vooral durumtarwe en olijven produceren: pastaland. Ik proefde de 2013 van Angiuli, terecht ingestuurd door de Friese Italiëspecialist Il Casale. Verrukkelijk fruitig, springerig en zeer fris, staat in mijn notities, wat niet erg Apuliaans klinkt. Des te beter, zou ik bijna zeggen. Dit is een helder smakende, optimistische wijn uit het diepe mediterrane zuiden. Opgeruimd goed.