Altijd op weg naar de vrijheid
Een leven lang trouw aan rauwe blues- en folkrock.
Een hoogtepunt in de Woodstock-festivalfilm (1970) is I'm Going Home van de Engelse band Ten Years After: een furieuze blues, voortgestuwd door frontman Alvin Lee op zijn rode Gibson-gitaar met vredessymbool. Lee stierf woensdag onverwacht in een ziekenhuis in Spanje, 68 jaar oud, na 'complicaties tijdens een routine-operatie'.
Graham Alvin Barnes, zoals hij echt heette, werd geboren in Nottingham en richtte met Leo Lyons (bas) in 1960 een bandje op dat in 1966, na een reeks naamswijzigingen, bekend werd als Ten Years After. De naam verwees naar 1956, het doorbraakjaar van Elvis Presley, Lee's grote idool. Blues, jazz en rock-'n-roll waren de ingrediënten van het titelloze debuutalbum dat verscheen in 1967.
Ten Years After maakte vooral naam als live-band, eerst in Engeland en Europa en na Woodstock ook in de VS, waar de band in zeven jaar tijd 28 keer op tournee was.
Albums als Sssh (1969) verkochten uitstekend, maar slechts enkele singles boekten bescheiden hitsucces: in Engeland kwam Love Like A Man (1970) het hoogst, in Nederland de live-versie van I'm Going Home (1971), in de VS I'd Love To Change The World (1971). Allemaal Lee-composities.
Vanaf 1971 voer Ten Years After een toegankelijker koers. Dat was voor Lee reden om in 1973 de band te verlaten: hij wilde rauwe blues- en folkrock blijven maken.
Zijn eerste album na Ten Years After was het succesvolste: On The Road To Freedom, een samenwerking met Mylon LeFevre, met gastbijdragen van George Harrison, Steve Winwood, Mick Fleetwood en Ronnie Wood. De titel van zijn laatste soloplaat (2012) verwijst ernaar terug: Still On The Road To Freedom.
undefined
