'Als we betogen, klappen de mensen'

'Eerlijk gezegd ben ik banger voor de politie dan voor de jongeren uit de voorsteden. Want net als wij staan ze tegenover de autoriteiten.' Anna, een 18-jarige studente theaterwetenschappen uit het Zuid-Franse Montpellier, is deze dinsdag naar Parijs gekomen om namens 'het protestcomité van stakende universiteiten' als woordvoerster op te treden tijdens de landelijke stakingsdag.

Dat jongeren uit de voorsteden nu tijdens betogingen studenten in elkaar slaan en mobieltjes stelen, moet je in perspectief plaatsen, vindt ze. 'Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Daar zitten sociale oorzaken achter, die nauw met onze strijd samenhangen.' Haar protestcomité pleit dan ook voor vrijlating van relschoppers, die in november vanwege de rellen in de voorsteden tot gevangenisstraf zijn veroordeeld.

Anna staat even buiten een afgeladen amfitheater, waar zeker vierhonderd studenten van 'Tolbiac', een van de stakende universiteiten in Parijs, een roerige 'Algemene Vergadering' houden. Een opgewonden geroezemoes klinkt door de ruimte. Hoe radicaler de spreker, des te harder het applaus. 'Om het recht op leven bedel je niet, dat neem je', staat er op de muur geschilderd.

Die leuze geeft het al aan: de strijd wordt hier breder opgevat dan simpel verzet tegen het CPE, het arbeidscontract waarmee de Franse regering het werkgevers gemakkelijk maakt om jongeren tot 26 jaar te ontslaan. De solidariteit van de studenten strekt zich uit tot illegalen en andere slachtoffers van het kapitalistische systeem. 'We willen heus wel werken, maar hebben er helemaal niet om gevraagd in een economie met anderen te concurreren', zegt David, een 29-jarige student sociologie met ringbaardje. In de afgelopen vier stakingsweken organiseerden de studenten in plaats van colleges debatten over uiteenlopende zaken als de democratie in Zuid-Amerika en het liberalisme in Groot-Brittannië en Duitsland.

Niemand denkt aan opgeven, ook al blijft premier Villepin halsstarrig. 'We zijn zeer gemotiveerd, want de bevolking staat achter ons. Als we demonstreren, klappen de mensen', zegt Maxime, een 19-jarige student politicologie met een felle blik. Dat de examens eraan komen, schrikt niet af. 'Al halen we ons diploma, dan is er toch geen werk. We hebben niks te verliezen', aldus de 25-jarige Mohammed, een student bestuurskunde met een zwarte leren jas. Over de banlieue-jeugd heeft hij, zelf opgegroeid in de voorsteden van Algiers, een afwijkende mening: 'Het is naïef om te doen alsof we voor hetzelfde strijden.'

Buiten staan Mathilde, Nadia en Marion in de regen te wachten tot het signaal wordt gegeven om naar de manif te gaan. Ook zij vrezen de banlieue-jeugd niet. 'Zolang je niet op de trottoirs loopt maar in de stoet zelf, kan je niet zoveel gebeuren. En aan het eind moet je je snel uit de voeten maken', zegt Marion, een studente kunstgeschiedenis met anti-CPE-petje. Net als haar studiegenoten heeft zij geen hoge dunk van de politie: 'Die hebben ons absoluut niet beschermd.'

Alledrie gaan ze ervan uit dat de stakingsacties nog lang gaan duren. Want Villepin mag dan zijn kansen op het presidentschap niet willen vergooien door 'zijn' CPE in te trekken, de studenten zijn niet van zins enige concessie te doen. 'Ze vinden ons een gevaar', meent Mathilde. 'Kijk maar naar Quartier Latin, dat is een volkomen gemilitariseerd gebied geworden'. Ook zijn ze optimistisch over de solidariteit van werknemers: 'We krijgen hoe langer hoe meer steun van de bevolking. Er komt misschien geen staking die het hele land dagenlang plat gaat leggen, maar deze beweging zet wel door', voorspelt Marion.