Als mama's zijn de meiden van halal bedachtzamer en minder fel

De televisie bekeek zondag een oude jeugdfoto van zichzelf. Genomen op 30 augustus 2007, toen Hans Teeuwen op een bed met rubberen spijkers ging liggen die De Pijnbank werd genoemd. Dat het heus geen pijn deed liet Teeuwen meteen even zien door zo'n spijker in de fik te zetten.

Het programma heette Bimbo's en Boerka's en ging over 'de tegenstellingen in multicultureel Nederland'. De meiden van halal, de drie zussen Alariachi, onderlegden Teeuwen aan een kruisverhoor. Het onderwerp: kwetsen.

Andere tijden, of toch niet?

Teeuwen had de zussen beledigd door in een protestlied, bij de herdenking van zijn vriend Theo van Gogh, te zingen dat hij voor het kwetsen van alle godsdiensten voor straf gepijpt zou worden door hen. Woorden die de drie vrouwen zelf nooit 'in de mond' zouden nemen. Een geestige woordspeling vond Teeuwen dat.

Zeven minuten lang luisterden De meiden van halal niet naar Teeuwens analyse van de kwestie. Hij sprak over een schild ontwikkelen tegen belediging en godsdiensten die een monopolie op de waarheid opeisen. Zij wilden vooral een bekentenis van hem: hij kwetste bewust, toch, of niet dan, zeg 't nou maar. Ze hanteerden een methode die eigenlijk niet veel afwijkt van die van Rutger Castricum.

De tegenstellingen zijn in de tussentijd gegroeid, of in elk geval zichtbaarder geworden. Als je het item terugkijkt valt vooral op hoe weinig het debat is opgeschoten, hoe vaak je sindsdien dezelfde argumenten hebt gehoord, over Charlie Hebdo, Erdogan, et cetera. Maar toen was het kennelijk opzienbarend dat iemand het zo duidelijk zei - het werd niet voor niets tv-moment van het jaar.

Vooral bekend van een hopeloos verloren debat: het is een ongemakkelijk plekje dat De meiden van halal innemen in de tv-geschiedenis. Tien jaar na hun eerste uitzending vonden de zusters Alariachi en omroep NTR het tijd om terug te keren, om te kijken hoe het nu met de vrouwen en met Nederland gaat. De eerste aflevering van De mama's van halal was zondagmiddag op NPO 2 te zien.

De zussen waren bedachtzamer, minder fel en iets ruimdenkender. De geldingsdrang leek weg. Wel zag je nog steeds dezelfde scherpte en spontaniteit; ze zijn een perfect uithangbord voor hun eigen boodschap: dat vrouwen met een hoofddoekje ook slim, grappig en feministisch kunnen zijn. Dat er een flamboyante persoonlijkheid onder een vroom uiterlijk kan schuilen.

Over het Nederland van nu leren we helaas weinig. De mama's Alariachi zijn vooral geïnteresseerd in navelstaarderige worstelingen en opvoedkundige problemen. Na een nietszeggend item over schermen en een gesprekje met oud-voetballer Khalid Boulahrouz, probeerden de zussen Geert Wilders voor een interview te strikken. Geen verrassing: dat lukte niet.

Het lijkt een terugkerend rubriekje te worden, de jacht op Wilders. Je hoopt maar dat ze hem te pakken krijgen. Dan leren we nog iets over de stand van het land, met mogelijk weer een tv-moment van het jaar tot gevolg.

_{Het Volkskrant-televisierecensententeam bestaat uit Julien Althuisius, Hanna Bervoets, Gidi Heesakkers, Frank Heinen en, deze week, Haro Kraak.}