Als je te horen krijgt dat je nog 17 maanden hebt, en wat later ziet het er veel beter uit – dat is even wennen

Het goede nieuws bracht me meer van mijn stuk dan het slechte. Nadat de oncoloog had gezegd dat het er ‘echt goed’ uitzag met mijn tumoren, was ik een weekend lang verdrietig en in de war.

Ik kon wel redelijk nauwkeurig lokaliseren waar dat vandaan kwam. De vader van een collega en vriend was jarenlang psychiater in het in kanker gespecialiseerde Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis en ook van anderen had ik wel de verhalen gehoord.

Over de man die te horen had gekregen dat hij nog maximaal een jaar te leven had, al zijn spaargeld er doorheen had gejast en daarna, toen hij al een paar jaar berooid had doorgeleefd, het ziekenhuis aanklaagde voor een schadevergoeding.

Het echtpaar waarvan de vrouw een soortgelijke diagnose kreeg te verwerken, en de man op zoek ging naar een nieuwe partner omdat hij dat in samenspraak met zijn vrouw wilde doen. Toen die partner was gevonden, ging de vrouw maar niet dood.

De twee oudere vrienden die allebei kanker hadden en in de veronderstelling dat ze niet lang meer zouden leven een enorme wereldreis maakten. De een stierf inderdaad vrij snel, de ander leefde nog heel lang door, arm en ongelukkig. Hij pleegde uiteindelijk zelfmoord.

Wie een beetje gaat zitten googelen, ziet dat dit bekende patronen zijn. Een mens is een gewoontedier en houdt het graag overzichtelijk, en kanker is nu eenmaal een onoverzichtelijk monster. Dus als je net te horen hebt gekregen dat je nog 17 maanden hebt, en een paar maanden later ziet het er veel beter uit (al kan dat korte tijd later weer helemaal anders zijn) – ja, dan is dat even wennen.

Ik was bang dat ook ik dat nieuwe perspectief niet aankon. Ik ben een uitgesproken cliché-stier, dus ik houd van rust en regelmaat en niet van ongenode gasten. Ik plan alles zorgvuldig, en zo had ik ook de rest van mijn resterende leventje al helemaal op de rails gezet.

Zou ik tot degenen behoren die dat nieuwe perspectief niet aankonden? Doemde het spookbeeld weer op dat ik toch nog zeven jaar zou moeten werken tot mijn pensioen? Was ik bang dat mijn inkomen zou wegvallen en ik mijn droomflat zou moeten verkopen?

Nee. Door de tranen heen besloot ik dat ik bij de leukste en liefste krant ter wereld werk, dat ik voorlopig deze column blijf schrijven (niet nog tien jaar hoor, dat beloof ik), en daarna misschien wel weer iets anders ga doen.

Op maandag genoot ik weer zoals ik de afgelopen maanden heb gedaan, van mijn vrienden, van het bakkertje waar ik elke dag croissantjes haal, en van zeven nieuwe broeken voor de zomervakantie, bij Zara gekocht – beetje beneden mijn stand maar je kunt niet aan de gang blijven.

Ik besloot: laat het leven maar weer komen.