Als de dijken breken: lang niet zo betrokken naar een Nederlandse serie gekeken
Van de volkomen frisse, haast pijnlijk actuele serie 'Als de dijken breken' bestaat geen Nederlands equivalent.
Robert en zijn maîtresse willen er samen vandoor, ieder in een eigen auto. Door zijn beslagen voorruit ziet Robert zijn vriendin aan het slot van haar rode sportwagen morrelen, het regent en het waait en de deur gaat maar niet open: het lukt niet, gebaart de vrouw, het lukt niet! Dan rukt de wind een verkeersbord los dat tegen haar lijf slaat; de vrouw wordt verbrijzeld - er klonk een kreet in mijn huiskamer.
Ik heb lang niet meer zo betrokken naar een Nederlandse serie gekeken en ik ben waarschijnlijk niet de enige; Als de dijken breken trok de eerste aflevering 1,7 miljoen kijkers. Zaterdag zond NPO1 het tweede deel uit van de zesdelige serie, wat mij betreft nu al de beste nieuwe Nederlandse dramaserie van het jaar.
Als de dijken breken speelt in een modern Nederland dat wordt getroffen door een heftige storm. Minister-president Hans Kreuger (Gijs Scholten van Aschat) staat voor een dilemma: de kans dat de dijken doorbreken is klein maar aanwezig, moet hij de Randstad evacueren? Zijn vrouw Janneke (Janni Goslinga) haalt haar vader alvast uit het verpleeghuis. Een foto van het vertrekkende stel wordt trending topic op Twitter en al snel zit de hele Randstad in de auto, op de vlucht voor het stijgende water.
Tot nu toe houdt Als de dijken breken zich netjes aan de wetten van de grootsopgezette rampenfilm. We volgen niet alleen beleidsmakers, maar ook twee gezinnen met ieder hun eigen, persoonlijke problemen. Natuurlijk is de ramp katalysator voor ethische dilemma's: red je eerst jezelf of je naasten? Kinderen raken vermist, geliefden worden gescheiden en er ontstaan onwaarschijnlijke survivalduo's. De vliegende koe uit Twister komt voorbij gewaaid in de gedaante van een reddeloze kitesurfer en het oprukkende water, de naderende Godzilla, zorgt voor een constante dreiging.
De Volkskrant heeft niet één tv-recensent maar vijf. Die overleggen nooit met elkaar maar voor deze podcast bespreken ze eenmalig: wat is goede tv, wat is het ergste dat er wordt gemaakt en: word je bitter van al dat kijken?
Ondanks deze trouw aan genrewetten voelt Als de dijken breken volkomen fris, misschien omdat dit geen film maar een serie is, waar bovendien geen Nederlands equivalent van bestaat. In een tijd waarin publieke én commerciële omroepen steeds vaker buitenlandse seriesuccessen voor de Nederlandse markt bewerken, durfden de EO en VRT (het is een Nederlands-Belgische co-productie) weer eens geld in een origineel Nederlands scenario te steken. Het apocalypsthema is haast pijnlijk actueel, het resultaat laat zich loven in clichés: spannende scènes, topacteurs, en - belangrijk voor een geslaagd rampenepos - redelijk gelaagde personages.
Roberts vrouw Marion is ondanks haar hysterische geschreeuw aimabel. De minister-president lijkt zich minder zorgen over zijn volk te maken dan over zijn politieke reputatie. Bewaker Samir komt vast te zitten met zijn gedetineerden, zullen ze elkaar gaan helpen?
Grootste attractie van Als de dijken breken blijft echter het water, dat constant klotst en bonkt en hagelt. Alleen de dijkdoorbraak zelf valt een beetje tegen: die zien we door de ogen van de minister-president, die weer naar een vrij onduidelijk scherm kijkt. Een elegante manier het budget binnen de perken te houden, vermoed ik - de rest van het geld is gelukkig voorbeeldig besteed.
