Alles wat u altijd al wilde weten over de Tapuit

Brief van de dag: Tapuit houdt van wastelands

Over tapuiten ('Caspar loopt', V, 12 juni) het volgende. Allereerst: uitsterven is nog niet aan de orde. Wat verdwenen is, kan weer verschijnen. De puinvlakten van Rotterdam waren een attractie voor tapuiten tijdens de voorjaarstrek van 1940. Tapuiten jagen op insecten van bloemrijke puinhellingen en eindmorenen. In Nederland zijn 'Blonde Duinen' (die van het gelijknamige Verkade-Album) favoriet. Op doortrek bezoeken tapuiten sportterreinen zonder kunstgras, stadsuitbreidingen, industriegebieden en aanverwante 'wastelands' met het oog op 'onkruid' en insecten. Kleine verhogingen, aardkluiten en stenen zijn welkom. (Hotspot Soesterberg!) Roodborsttapuiten zoeken het hogerop. Vanuit struiken en ruige vegetaties, wegbermen, duinen en heidevelden belagen zij hun prooi (eveneens kleine insecten). Tegenwoordig liggen steeds minder terreinen braak. Onkruid wordt succesvol bestreden. De konijnen verdwijnen en Breugheliaanse kerkepaden worden omgetoverd in asfaltstrips. Fiets u fit! Mechanisch geschoonde oevers hebben een hellingshoek van 45 graden of stalen damwanden van 90 graden.

_{D. Vestergaard, Soest}

Anna Enquist

Arnon, wat ben je toch een betweter! Nadat je over alles en iedereen je mening hebt geventileerd in je stukjes op de voorpagina , meen je nu ook te weten hoe iemand moet rouwen (Voetnoot, 20 juni). In plaats van het prachtige interview met Anna Enquist (Magazine, 17 juni) in stilte tot je te nemen en te overdenken (zo is het dus als je een kind verliest) vertel je haar dat te veel treurnis slecht is voor het overleven. Alsof je de treurnis om het verlies van je kind ooit kunt stoppen, je hebt levenslang, Arnon, of je het wilt of niet. Soms is het beter te zwijgen en je niet over alles een oordeel aan te matigen. Dat geldt ook voor een columnist.

_{Nell Janssen, Nederhorst den Berg}

Loek Hermans

Naar aanleiding van het mooie stuk over Loek Hermans (Ten eerste, 20 juni) het volgende: Kijken de heren Nijpels en Brinkman wel eens in de spiegel? Het is Hermans allemaal 'overkomen'. Het is schandalig zoals ze het weer goed weten te praten. Zoveel commissariaten en toezichtfuncties, dat kan een normaal mens toch niet aan, tenminste niet als je het serieus neemt.

_{J. van Dun, Etten Leur}

Kansloze vader

Ook zonder vechtscheiding en met degelijk overleg tussen partners ben je als vader kansloos ('Als je vrouw weg is met je kind ben je kansloos', O&D, 19 juni). Alles lijkt weer goed gekomen nu. Maar toen onze dochter van 30 onlangs trouwde en ik haar met een paar symbolische stappen mocht begeleiden, kreeg ik heel vaak de vraag: 'Voelt dat niet heel bijzonder, je dochter weggeven?' De weken erna heb ik pas durven reageren: 'Waarom heeft nooit iemand gevraagd hoe het voelde om haar van haar 13de tot 24ste kwijt te zijn?'

_{Frans Meulders}

Namen en cultuur

Jamila el Mourabet ergert zich aan de vraag waarom ze haar zoons geen Nederlandse namen heeft gegeven om het hen in Nederland makkelijker te maken (V, 20 juni). 'Waarom zouden mijn zoons niet zichzelf mogen zijn, met hun eigen naam en hun eigen cultuur?', vraagt ze zich af. Natuurlijk staat zij volledig in haar recht (opmerkelijk overigens dat zij de 'eigen' cultuur van haar zoons, derde generatie, niet ziet als de Nederlandse).

Toch is het aanpassen van namen een gewoonte van immigranten uit alle windstreken in alle immigratielanden door de geschiedenis heen. Het communiceert makkelijker en toont de intentie om op te gaan in de autochtone bevolking of, in het geval van de VS, de melting pot. Het idee dat je daarmee je eigen cultuur verloochent getuigt van onzekerheid.

Waarom niet kiezen voor een compromis: geef het kind een Nederlandse en een Marokkaanse naam. Chinezen combineren westerse en Chinese namen al eeuwen en het heeft hun culturele identiteit niet in het minst aangetast.

_{Josephine Bersee, Hong Kong}

Eindelijk het rijbewijs

De column van Aaf Brandt Corstius over autorijdyslexie is me uit het hart gegrepen. Eindelijk iemand die hetzelfde heeft als ik. Alleen heb ik na zeker 100 lessen bij dezelfde rij-instructeur (hoezo melkkoe?) na negen keer te zijn gezakt per ongeluk mijn rijbewijs. Examinator had trek in z'n lunch en liet me snel een paar bochtjes doen.

Wat een ellende, had ik het maar nooit gehaald! Na een paar pogingen en twee totallosse auto's (gelukkig geen persoonlijke ongelukken) heb ik besloten nooit meer op de bestuurdersplaats te gaan zitten.

Volgens mij heeft het alles te maken met het nietgeautomatiseerd krijgen van de handelingen. Kijken en besturen gaan in mijn geval helaas niet samen. Ik meld mij aan voor de praatgroep al is het maar voor een keer. Om eens lotgenoten te ontmoeten!

_{Wilma de Jager, Bussum}

Besturen

Hahaha, die Stekel van maandag (O&D, 19 juni). Inderdaad moeten besturen op alle niveaus minstens drie maanden naar een kuil op Zandvoort gestuurd kunnen worden. Zou dat eens mogen zijn. Het centrum van Amsterdam was allang toeristluw geweest.

_{Jan Jozef Pool, Amsterdam}