Alles wat een man/vrouw moet weten

Moet je nou als man de weg kunnen durven vragen, of laat je dan te veel van je kwetsbaarheid zien? Moeilijk, moeilijk. Aan de ene kant is het natuurlijk fijn wanneer je door hulp in te roepen alsnog op de plek van bestemming komt. Anderzijds - vindt tenminste menig man: het staat wel raar, een kerel die zomaar de weg vraagt. Zeker als er vrouwen en kinderen bij zijn. We gaan de derde week in met deze heikele kwestie, en we zijn er nog niet uit.

Ronald Kalfsbeek (50, Peest) weet zich verbaasd over het dilemma. Hij is namelijk juist erg snel met de weg vragen, en zijn vrouw daarentegen helemaal niet: 'Als ik haar vraag om even iemand aan te schieten omdat er iemand aan haar kant langs de auto loopt, weigert ze dat bijna steevast. En al helemaal als we in het buitenland zijn. Ik heb eerder de neiging om mij van tevoren globaal te oriënteren en dan zie ik ter plekke wel of ik het snel vind of niet. Als dat niet zo is aarzel ik niet om het even te vragen. Dat is bovendien nog een manier om even in contact te komen met iemand uit de streek waar je dan bent. Je krijgt ook nog weleens ongevraagd leuke informatie.'

In datzelfde buitenland zul je de man van Annette Wierper (55, Wilnis) mooi zo gek niet krijgen. Als er een stukje buiten de deur moet worden gesproken is dat als regel de taak van mevrouw. (Die hier en nu tevens van de gelegenheid gebruik maakt om zich ook te beklagen over de ingeslopen traditie die wil dat meneer Wierper naar feestjes heenrijdt, waar zij op de terugreis altijd achter het stuur moet. Schijnen veel mannen precies zo te hebben geregeld, en het ergert mevrouw Wiener. Zij lust ook best weleens een borreltje namelijk.)

Aad Breddels (52, Zwolle) toont zich als alleenstaande man hoe dan ook happy dat zo veel lezers in deze rubriek met elkaar meedenken. Eerst las hij de krant op zaterdag vooral om de contactadvertenties, nu begint hij zijn weekend met awem/vmw. De heer Breddels laat het volgende over ons onderwerp noteren: 'Een boswandeling met een vrouw is voor mij echt hard werken. Zij moet genieten, de mooiste plekjes moet ze zien. Ik vertel haar onderhoudende verhalen, onbedaarlijk lacht ze om mijn grapjes. Na tuurlijk heb ik ook alle aandacht voor haar, begrijpend luisteren naar haar problemen, oplossingen bedenkend.

'En dan onderwijl ook nog de route bepalen, te weten waar naar toe, de weg weten. Die verrekte bospaden lijken allemaal hetzelfde, tussen alles door probeer ik overzicht te houden, wat met die kronkelpaden uiteraard niet lukt. Als het misgaat krijg ik meedogenloos de schuld. De weg vragen? Aan wie? Vrouwen zijn in een bos niet te benaderen, ook niet als ze met een man zijn. Het valt me op dat als ik een stel tegenkom in een bos, zij nooit gedag zegt, hij wel.'

Maar dan kunt u toch ook de weg aan hém vragen, meneer Breddels? Of weet hij die niet? Nee, die weet ie waarschijnlijk niet, zegt Truus van Pinxteren (36, Zaandam). 'De laatste keer dat ik de weg vroeg aan een man, kreeg ik als antwoord: "Nou dat weet ik niet hoor, als u even mee wil lopen naar mijn vrouw, die weet het namelijk altijd wel te vinden." (N.B. De weg die ze me wees klopte precies!)'

Enfin, nieuwe gezichtspunten over mannen die de weg kwijt zijn, blijven nog even welkom, maar we slaan hier (en volgende week) toch maar gewoon met een scherpe bocht linksaf naar het onderwerp dat Ton Kuijt aan de orde heeft gesteld: waarom het zo is dat vrouwen onder elkaar graag over hun seksuele hoogtepunten confereren (bep pen?).

Cassandra (25, Utrecht) weet in dezen van de hoed en de rand: 'Als ik met mijn vriendinnen over die ene nacht praat, is het heel spannend om erbij te vertellen hoe het voorspel was begonnen, hoe de kamer was ingericht, hoe hij kuste en of hij grootgeschapen was of niet. En samen vergelijken we dan wat we als "grootgeschapen" moeten beschouwen.' Dat mag misschien pijn doen aan de oren van de individuele man, veronderstelt Cassandra, maar uiteindelijk, zegt ze, profiteert wel het hele mannendom ervan als die optelsom van leuke en minder leuke ervaringen die je als vrouwen onder elkaar uitwisselt, wordt meegenomen naar een volgende nacht en een volgend experiment.

We houden ons beleefd aanbevolen voor meer kennis en ervaringen terzake en maken u er tevens op attent dat er nog een m/v-kwestie is die op tafel ligt, de vraag van Petra (28) uit Amsterdam: 'Hoe komt het toch dat mannen op het werk altijd foto's van hun kinderen op hun bureaus zetten en je die bij vrouwelijke collega's bijna nooit ziet?' Ja...?