Column
Alles wat echt is, blijft verborgen
Maandagavond dineerde ik in een Japans-Chinees restaurant met een expert op het gebied van cybersecurity. Het was een boeiend gesprek en het eten was lekker. Vlak voor het hoofdgerecht kreeg ik een telefoontje, of ik onmiddellijk naar het ziekenhuis wilde komen.
Toen ik aankwam, was mijn moeder al dood.
Mijn zus moest erg huilen, maar dat stond ik mezelf niet toe.
In haar memoires had mijn moeder geschreven dat ze na de oorlog, toen ze hoorde dat haar beide ouders waren vergast, zich één dag verdriet toestond. Daarna moest het leven verdergaan.
Ik vond dat het werk verder moest gaan en wel meteen. Staand naast haar langzaam kouder wordende lichaam begon ik in gedachten dit stukje te schrijven.
De meisjes die voor haar hadden gezorgd kwamen. Het werd emotioneel.
Mijn moeder hield niet van openlijk vertoon van emoties. Ik ook niet.
Alles wat echt is, blijft verborgen.
undefined
