Alberto

De filmbeelden en foto's die het moment vastleggen waarop Alberto Casillas, ober te Madrid, op 25 september van dit jaar in zijn eentje de oproerpolitie tegenhoudt en zo de mensen die zijn café zijn binnengevlucht beschermt - hij staat in de deuropening naast het bord met daarop de foto's van de platos combinados die je er kunt bestellen, hij zwaait met stevige armen die uit witte mouwen steken, hij roept, nee, brult, dat wie een gummiknuppel draagt niet naar binnen mag, dat er alleen onschuldige mensen in zijn café zitten - die vormen misschien wel hét beeld van 2012.

Er werd die dag ongemeen hard geslagen door de Spaanse oproerpolitie, er werden rubberen kogels afgevuurd, de boel liep nogal uit de hand.

Een verstandige middenstander laat op zo'n moment de rolluiken neer, denkt: zoek het maar uit. Maar bij café-restaurant El Prado lieten ze demonstranten binnen die het geweld trachtten te ontvluchten. En toen de oproerpolitie ze achterna wilde komen, ging Alberto Casillas voor de deuropening staan. In z'n witte obershemd dat zijn forse buik maar net omspant, z'n donkere das, z'n zwarte broek, z'n lege handen, z'n grote mond. Geen wapens binnen, brulde hij. En stop alsjeblieft met stenen gooien, brulde hij de andere kant toe.

Honderdduizenden internetters hadden de beelden gezien en rondgestuurd op Facebook en Twitter: Kijk dan: een held!

Hij is een man van de wet, legde Casillas uit, toen hij een paar uur later was uitgegroeid tot een bekendheid en tot de ster van de Indignados, de Verontwaardigden, de beweging waarin de mensen zich hebben verenigd die woedend zijn omdat een hele generatie werkloos en kansloos dreigt te geraken en naar landen als Duitsland en Nederland moet emigreren om een boterham te kunnen verdienen. Altijd een man geweest van Mariano Rajoy, de premier die met de door de trojka voorgeschreven receptuur van afknijpen, afknijpen en afknijpen Spanje probeert te redden, maar vooralsnog alleen maar verder het moeras in duwt. Maar toen zag Casillas gewone mensen rennen voor hun leven, hij zag de oproerpolitie een jongen op zijn hoofd slaan, en toen knapte er iets. Hij heeft zich inmiddels laten uitschrijven als lid van de partij.

(Dat het niet meevalt om een internet- en televisieheld te blijven, merkte Casillas later, toen mensen die hem om uiteenlopende redenen een flapdrol vinden die het naar de bol is gestegen, op internet lelijke recensies gingen plaatsen van het restaurant waar hij werkt, het maar 1 ster gingen geven op tripadvisor.com. Expres, omdat hij tegenwoordig vaak op televisie komt om tegen de regering tekeer te gaan, zegt hij.)

Het moment van Casillas is een bijzonder moment, omdat het de kern raakt van de eurocrisis: door het stuitende onvermogen van Europese politici om snel en doeltreffend op te treden - verlies nemen, streep door schulden, schone lei - zijn ze allemaal, stuk voor stuk, verantwoordelijk voor het ontstaan van een verloren generatie in Zuid-Europa. Maar meteen verlies nemen durfden ze niet, de regeringsleiders uit de andere eurolanden, want er moesten thuis verkiezingen worden gewonnen en die win je door kiezers te paaien met leuzen als 'We gaan de Grieken en Spanjaarden en andere uitvreters keihard aanpakken'.

En als de verloren generatie daartegen protesteert, slaat de overheid haar eigen burgers.

undefined