Al te braaf aarzelen over restjes ei in baard

Helemaal niks op aan te merken. Dat is eigenlijk ook meteen het probleem. In Vreemde Vreemdgangers neemt ze de Nederlandse samenleving onder de loep, en kijkt daar met een beschaafd Turks-Nederlands oog naar. Zij weet zich geen raad met allerlei conventies. Wat moet ze doen als ze ziet dat bij de medepassagier in de trein een stukje eierschaal in baard zit? Moet ze er niets van zeggen, omdat je zo'n man misschien kan beledigen. Of moet ze er juist iets van zeggen, want misschien gaat die man wel naar een sollicitatiegesprek en is hij met die vuile baard direct kansloos. Wat zijn de regels in het omgangsverkeer? Wat wordt als vreemd ervaren? En is dat wel vreemd? Hoe zien de lijstjes met verlangens en voorwaarden van jezelf en je medeburger eruit?

Heel stoer staat Nilgün Yerli met een hamer op het podium om de blokken met lijstjes omver te kegelen. Die hamer doet een daadkracht vermoeden die er niet echt is. Yerli is voorzichtig, wil niemand kwetsen, heeft een hekel aan cynisme en sarcasme en is zelfs heel zuinig met ironie. Zij zingt: 'Ik ben een meisje met een boodschap. Ik ben een briefje in een fles.'

In de samenleving klinkt een roep naar de terugkeer van het fatsoen. Nilgun Yerli voldoet aan het profiel van de fatsoenlijke burger. Het zal ongetwijfeld een genot zijn haar als buurvrouw te hebben. Maar als cabaretière is het allemaal een beetje te braaf, te netjes, te gezeglijk. Er valt een hoop te glimlachen, en ze heeft een paar aardige typetjes in voorraad. Maar eigenlijk is haar ethisch reveil-cabaret nogal saai.