Akkoord Kyoto
OP de valreep is tijdens de wereldklimaatconferentie in het Japanse Kyoto toch nog een akkoord bereikt over de vermindering van de uitstoot van broeikasgassen....
De afzijdigheid van deze laatste categorie landen maakt het risico groot dat er van de uitvoering van het akkoord weinig terecht zal komen. Het is goed dat er internationaal afspraken worden gemaakt om het broeikaseffect te verminderen. En er kan meesmuilend worden gedaan over de magere doelstellingen waaraan de landen zich hebben gebonden. Maar voor een globaal probleem als het broeikaseffect is het bereiken van een minimum aan internationale overeenstemming de enige manier om maatregelen te nemen die anders misschien achterwege zouden blijven.
Zeker bij een klimaatakkoord als dit is de uitvoering cruciaal voor het behalen van succes. Om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen zijn, zeker in de meest vervuilende landen, ingrijpende en daarom ook vaak impopulaire maatregelen nodig. Iedereen is voor een schoner milieu, maar lang niet iedereen staat te juichen bij bijvoorbeeld forse belastingverhogingen die nodig kunnen zijn om het energieverbruik te verminderen.
Voor het voeren van milieubeleid is daarom veel begrip en steun uit de samenleving nodig. Daaraan lijkt het in de Verenigde Staten, de grootste vervuiler van de wereld, sterk te ontbreken. De eerste signalen duiden op een poging tot sabotage van het akkoord door de Amerikaanse Senaat. Veel senatoren zien weinig in de afspraken, omdat de ontwikkelingslanden zich in Kyoto tot niets hebben verplicht. Waarom zouden alleen de industrielanden maatregelen moeten nemen als ook ontwikkelingslanden als China en India tot de grote vervuilers behoren?
De Amerikaanse opstelling is te begrijpen, maar niet verstandig. Met het afschieten van het akkoord van Kyoto is niets en niemand gebaat; het klimaat niet en ook de Amerikanen niet.
Gaan de VS echt dwarsliggen, dan dragen zij daarmee ook hun eigen troetelkindje ten grave. De VS hebben in Kyoto voor elkaar gekregen dat tussen de industrielanden straks gehandeld mag worden in 'emissierechten', de hoeveelheid broeikasgas dat een land mag uitstoten. Dit instrument, dat in de VS al op kleine schaal met succes is beproefd, is geen tovermiddel, maar wel een manier om op efficiënte wijze de vervuiling te verminderen. Zulke vernieuwingen zijn hard nodig, want met het bekende beleid zal het al moeilijk genoeg worden om de niet eens zo ambitieuze doelstellingen van Kyoto te halen.
