Ajouad El Miloudi: ‘Leg standaard een sporttas in de auto’

‘Een goede vriend kwam thuis na het sporten, ik liep even met hem mee naar boven. Daar pakte hij zijn sporttas, gooide alle kleding hup, de was in, stopte nieuwe spullen in zijn tas en legde alles weer in de auto. ‘Ga je straks wéér sporten?’, vroeg ik verbaasd. ‘Nee’, zei hij, ‘die zet ik er alvast in voor morgen.’

Nu doe ik het zelf ook. Sporten is in mijn hoofd vaak zo’n gedoe: moet je er weer helemaal heen, jezelf omkleden; ’s avonds na het werk kom ik veel liever een beetje bij. Dus als er dan ook maar íéts is wat niet meewerkt, bijvoorbeeld dat ik eerst langs huis moet om mijn sportspullen op te halen, denk ik al: maar dát gaan we niet doen, vriend, want tegen die tijd is het alweer veel te laat. Dan kom ik er dus onderuit omdat ik mezelf voor de gek hou.

Tegelijkertijd wil ik minimaal drie keer per week naar de sportschool. En doordat die sporttas nu in mijn auto klaarligt, inclusief repen, kan ik er tegenwoordig bijna niet meer omheen. Het is een middel tegen zelfsabotage, een manier om te zorgen dat je eigen smoesjes niet opgaan, en het werkt honderdduizend procent. Ik heb het zelfs zo ver doorgevoerd dat als er een set sportkleren in de was gaat, de reservetas thuis alweer klaarstaat om diezelfde avond nog in de auto te zetten. Ook mijn boodschappentassen bewaar ik tegenwoordig standaard in de achterbak. Het effect is dat mijn leven wat geolieder verloopt. Als mens wil je toch elke dag weer die vinkjes afstrepen, en als dat lukt, creëert het rust in je hoofd.’