Adriaanse verliest zijn bravoure
Co Adriaanse verdwaalt steeds verder in het doolhof dat hij zelf heeft aangelegd. Zie de Ajax-trainer deze zondag zitten op de borrelende vulkaan, bevreesd voor het moment waarop de bijna onvermijdelijke uitbarsting volgt....
Ja, geeft hij na de mislukte ouverture tegen Roda (1-1) toe, het is vervelend als de F-side Cootje rot op zingt. Hij heeft het gehoord, het was niet te negeren.
Het geschreeuw van de fanatiekste supporters is slechts het hoorbare vleugje van de onvrede die de Arena in de greep neemt. Adriaanse, vorig seizoen onverstoorbaar in zijn zelfvertrouwen en dadendrang, verliest zijn bravoure. Het lijkt alsof hij gevangen zit in een web waarvan de draden steeds strakker worden aangetrokken.
Hij wisselt voortdurend van spelsysteem, en dat bij de club die zijn eigen speelwijze heilig verklaarde. Hij liet al 4-2-4 spelen, 4-4-2, een soort 5-2-3 in Berlijn tegen AS Roma, en gisteren weer het 'ouderwetse' 4-3-3, hoewel met een aanpassing. Knopper was tegen Roda geen echte schaduwspits, geen '10' in de traditie van Van Gaal.
Na het duel zegt Adriaanse dat hij zich indien nodig aanpast aan de tegenstander. Daarvan was niets gebleken in het duel met Celtic in de Champions League, want toen liet hij het middenveld verdrinken.
Hier zit een trainer die voorzichtig laveert tussen onzichtbare tegenstanders, die beseft dat de vijfde colonne in Amsterdam op hem loert; ledenraad, bestuur, directie, gewone fans. Zelfs de spelers, zo jong nog en onervaren, ventileren kritiek.
De critici fluisteren of schreeuwen, al naar gelang hun positie, maar de strekking is hetzelfde: ze hebben schoon genoeg van Ajax dat niet presteert. En afgaande op de wedstrijden tegen AC Milan, Liverpool, Celtic en Roda dreigt het weer de kant op te gaan van een wisselvallig seizoen, waarin Ajax voor het vierde jaar op rij geen rol speelt in de strijd om de titel.
Donderdag, op de persdag, weigert Adriaanse in te gaan op relevante vragen. Zondag vraagt iemand naar het waarom van een telkens wisselend systeem. Dan zegt de trainer: 'Ik begrijp niet wat je bedoelt.' Terwijl Adriaanse telkens wat anders doet en er alle aanleiding is om een fatsoenlijk antwoord te geven.
Ibrahimovic en Arveladze stonden al samen voorin, Ibrahimovic en Machlas, Arveladze en Machlas, Arveladze en Knopper. De ene keer gesteund door twee vleugelspelers en nauwelijks een middenveld; dan door vleugelspelers die meer defensief werk doen, hoewel dat volstrekt tegen hun natuur is. Ter vergelijking: PSV en Feyenoord, de concurrenten, spelen vrijwel altijd hetzelfde.
Een ander vraagt of hij de druk voelt, in deze week met eerst de tweede wedstrijd tegen Celtic in Glasgow en daarna de ontmoeting met Feyenoord in de Kuip. 'Druk? Ja, het wordt een drukke week. Veel reizen.'
Vorig seizoen saneerde Adriaanse. Dat kon, want hij kreeg carte blanche van de leiding, en dat moest ook, want Ajax presteerde al twee jaar weinig. Spelers die niet meekonden of -wilden, moesten vertrekken. Daarbij waren talloze ervaren spelers. Adriaanse doet badinerend over het begrip ervaring, terwijl het elftal schreeuwt om leiding.
Het liefst had hij de kans gekregen om Ajax nog een jaar volledig naar zijn hand te hervormen. Maar Ajax is geen speeltuin, het is ook geen Willem II. Ajax wil weer de beste zijn, in ieder geval van Nederland, en dus zei Adriaanse anderhalve maand geleden na de eerste trainingal - al dan niet ingefluisterd door de directie - dat Ajax zich wilde plaatsen voor de Champions League en dat Ajax moest meedoen om de titel. Het lijkt allemaal heel ver weg.
