AAN TAFEL

RIJSTTAFEL

We waren uitgehongerd door een dag fietsen in de Mekong-delta en bij de gedachte aan een Vietnamees banket kwam het water in onze monden. Visioenen van een tafel vol lekkere dingen à la Chinese rijsttafel zweefden voor onze ogen.

We reden het stadje uit, door de rijstvelden het donker in. Na een kwartier kwamen we bij een leuk verlicht restaurant met een groot terras. De heren verkneukelden zich al helemaal op het eten en onze verwachtingen werden steeds groter.

Toen de schalen op tafel werden gezet, moeten onze ogen even heel groot zijn geweest. In een grote schaal lagen verschillende groene bladeren, hoog opgestapeld, schijnbaar zo van bomen en struiken geplukt. De bladeren varieerden in grootte van een andijvie- tot een spinazieblad. Daarnaast kwam een bord met een soort dubbelgeslagen pannenkoek waarin garnalen en groenten zaten. De bedoeling was om er een pakketje van te maken, het loempia-idee. Een aantal bladeren op elkaar, de grootste onderop, op de bladeren wat pannenkoek en het geheel vouwen tot een pakketje. Omdat wij nog niet handig waren in het eten met stokjes, mochten we met de handen eten.

We werden de hele avond verzorgd. De jongens maakten pakketje na pakketje voor ons klaar totdat we echt geen hap meer naar binnen konden krijgen. Betalen mocht ook niet. Nadat we het idee van een rijsttafel van ons af hadden geschud, was dit ook een feestmaal.

Marjan Klaassens

JIAO-ZI

Na een lange treinreis hadden we in Hohhot, de hoofdstad van Binnen-Mongolië, met veel moeite een hotel gevonden. Met het Amerikaanse stel dat we in de trein hadden leren kennen, hadden we vervolgens om de hoek, in The Great Wealthy Emperor's Restaurant, uitgebreid gegeten.

Toen we een paar dagen later weer verder willen trekken, besloten we het afscheid in datzelfde restaurant te vieren met enkele flessen ijskoud Chinees bier. In ons beste reis-Chinees bestelden we vier vlees- en groentenschotels, en daarbij natuurlijk evenals de vorige keer een schaaltje lekkere jiao-zi ofwel dumplings: zachte gestoomde deegkussentjes, gevuld met groenten en vlees.

Als voorafje leek tien stuks ons wel genoeg, dus hield onze Amerikaanse vriendin tien vingers omhoog. Het meisje dat bediende, zette plotseling grote ogen op, en begon druk tegen ons te praten.

We hoorden haar een paar maal wu, het getal vijf, noemen, en maakten daaruit op dat de dumplings per vijf, of misschien zelfs wel per pond werden geserveerd. Voor de zekerheid hielden we nu twee vingers omhoog; twee porties zou dan wel genoeg zijn.

Er kwam een klein eenpersoonsschoteltje rundvlees, gevolgd door twee enorme schalen met in totaal wel vijftig dumplings. Een beetje veel, dachten we nog, maar de stemming zat er dankzij het koude bier goed in, en de dumplings waren heerlijk.

Toen na een half uurtje nog steeds geen hoofdgerechten waren gebracht, gingen we maar eens poolshoogte nemen. Jaja, deed de serveerster ongeduldig, het komt er heus wel aan hoor!

De jiao-zi werd hier dus in porties van vijftig geserveerd. Geen wonder dat het meisje verschrikt naar onze tien vingers keek! Gelukkig kwam de rest van onze bestelling in de verwarring niet door.

Frank den Hollander