Aan de waterkant is de coronacrisis even ver weg: piek in populariteit buitensporten

Als alles normaal zou zijn, zat Rick Rutjes (19) nu in de schoolbanken, te blokken op zijn eindexamen mbo financiële beroepen. Maar ja, corona. Dus belde hij gisteren zijn beide opa’s op met de vraag: opa, zullen we gaan vissen?

Nu zitten ze met zijn drieën aan het Meertje, een viswater aan de rand van Nijmegen: twee opa’s en hun kleinzoon. Want natuurlijk gingen ze mee, zegt Ben Meurs (78), terwijl hij een vislijn door de oogjes van zijn hengel probeert te rijgen. Het lukt niet, klaagt hij. ‘De gaatjes zijn zo klein.’ ‘Zal ik even helpen?’, vraagt Rick.

De zon schijnt in het rimpelende water, het riet wuift in de wind: hier aan de waterkant is de coronacrisis even ver weg. Voor Rick is het alweer een paar jaar geleden dat hij voor het laatst heeft gevist. Want zo gaat dat normaal in een jongensleven: druk met school, uitgaan en vrienden. Dat is allemaal weggevallen. ‘Nu heb ik ineens tijd zat.’

Videobellen

Vanmorgen heeft Rick via videobellen een mondeling examen Nederlands gedaan. Daarna kon het visgerei uit de kast. ‘Opa, jouw hengel is klaar, jij kunt uitgooien.’ Met een plons valt het lood in het stille, groenbruine water.

Om te ontsnappen aan het huisarrest zoeken veel Nederlanders als het even kan de buitenlucht op. Er wordt volop hardgelopen, gewandeld en gefietst. Ook aan de waterkant is het drukker dan normaal.

Sportvisserij Nederland, de bond van een half miljoen hengelsporters, heeft in april 25 duizend nieuwe vispassen afgegeven. Dat zijn er ruim twee keer zoveel als vorig jaar, volgens woordvoerder Onno Terlouw. Daar zitten nieuwe vissers tussen, maar ook hengelaars die al jaren zijn gestopt en nu hun hobby weer oppakken.

‘Mensen zitten thuis, ze hebben tijd over. Vissen is een manier om naar buiten te gaan en je hoofd leeg te maken. Je hoeft even niet aan corona te denken, alleen aan je dobbertje.’ Het is ook een van de weinige sporten die 100 procent coronaproof is: vissers houden van nature afstand tot elkaar.

Drukker

Bij hengelsportwinkel Hertog in Nijmegen, 500 vierkante meter vol dobbers, werphengels, levende maden, visstoeltjes en leefnetten, is het momenteel drukker dan anders, beaamt verkoper Jimmy Rijnardus. Er is veel vraag naar vistuig. ‘Af en toe is het een gekkenhuis.’

Maar niet alleen vishengels gaan achter elkaar over de toonbank. Handelaren in spul voor anderhalvemetersporten doen allemaal goede zaken. Marktplaats.nl turfde in april ruim 600 duizend zoekopdrachten naar racefietsen en bijna 470 duizend naar trampolines. Bol.com verkocht de afgelopen week 24 keer meer tafeltennisnetjes dan dezelfde week vorig jaar, en veertien keer zoveel hinkelspelen. De markt voor skates en skeelers is regelrecht geëxplodeerd. ‘Ze zijn niet aan te slepen’, zucht Dick Nap, eigenaar van een schaats- en skeelerwinkel in Ede. ‘Het is totale uitverkoop.’

Dat had niemand zien aankomen, bekent Dave Quadvlieg, specialist sport van detailhandelsorganisatie InRetail. Skeeleren was een jaar of twintig geleden een hype. Toen die voorbij was, zakte de verkoop in. ‘De laatste jaren werden ze nog maar mondjesmaat verkocht. Ook omdat het steeds drukker is geworden op fietspaden met de komst van e-bikes.’

Enorme zet

De coronacrisis heeft het skeeleren een enorme zet gegeven, bevestigt Dirk Vinken, directeur van FGHS, het verbond van sportartikelenfabrikanten en groothandelaren. De sportbranche als geheel wordt hard geraakt door de coronacrisis, benadrukt hij.

‘Maar alles wat te maken heeft met homefitness en wieltjes gaat als een tierelier. Dit is onze Elfstedentocht, zei een skeelerleverancier onlangs tegen mij.’ Een verklaring daarvoor heeft Vinken zo een-twee-drie niet. ‘Skeeleren is laagdrempelig. En blijkbaar vinden veel mensen hardlopen suf en skeeleren leuker.’

De vraag naar schaatsen op wieltjes is dusdanig groot, dat winkels moeite hebben hun schappen gevuld te houden. ‘Ik probeer te bestellen wat ik kan’, vertelt Guido van den Hoorn, schaats- en skeelerspecialist in Ter Aar. ‘Maar veel leveranciers kunnen niet meer leveren.’ Dit komt ook doordat skeelerfabrieken in China en Italië een tijdje noodgedwongen hebben stilgelegen.

Voorbij zoeven

Ook op de polderwegen van de Ooij bij Nijmegen zoeven skeeleraars voorbij. Opa Wil Rutjes (65) is daar te oud voor. Hij houdt het bij vissen. Dat kan altijd, zegt hij. ‘Je wordt er niet moe van en je valt niemand lastig.’ Vanonder de rand van zijn grijze, wollen pet tuurt hij geduldig naar het kalme water van het Meertje, waar niets gebeurd. ‘Vissen is een oefening in geduld.’

De vis wil vandaag niet echt bijten; daarvoor waait het te hard. Toch hebben ze al twee keer een fikse brasem gevangen, laat kleinzoon Rick halverwege de middag zien op het schermpje van zijn telefoon. ‘Maar het kan ook goed twee keer dezelfde vis zijn geweest.’

Het is wat vissers onder elkaar zeggen: elke dag is een visdag, maar niet elke visdag is een vangdag. Opa Rutjes haalt er zijn schouders over op. ‘Als je niks vangt, hoef je ook niks terug te gooien.’ Want het moet natuurlijk wel sport blijven.