4 augustus 2008, de leider van Noord-Korea, Kim Jong Il op inspectie bij de marine, foto EPA / Korean Central News Agency

‘Grijs!?’

Kim Jong Il kan het niet geloven, zijn wenkbrauwen komen boven zijn zonnebril uit, door de donkere glazen heen is te zien dat hij grote ogen opzet, zijn mond valt open.

‘Heb ik grijs gezegd!?’

De witte admiraal naast hem heeft het boekje vast met de opdrachten die Kim uitvaardigde bij zijn vorige bezoek. In dat boekje staat: ‘Alles grijs.’

‘Ik kan het zo gauw niet vinden, Geliefde Leider.’

Kim laat zich graag Geliefde Leider noemen. Je schijnt hem niet te moeten tegenspreken. Als je tenminste niet wil dat je huis verbeurd verklaard wordt, je gezin op straat gezet en jijzelf in een strafkamp.

‘Geel heb ik gezegd, niet grijs’, zegt Kim.

‘Misschien is het verkeerd opgeschreven. Het waaide nogal toen u vorige keer aan boord was. Weet u nog, Eeuwige Zon?’ Een andere benaming die Kim graag mag horen.

‘Geel, net als het hout van die handgreep. Nee, dat is te fel. Kakigeel, zoals mijn kostuum, dat is beter.’

De ogen van de aanwezigen zijn gericht op de Grote Leider, gespannen kijkt men naar alles wat van zijn lippen valt. Behalve de man links achter, de officier in het bruin. Hij is verdiept in zijn opschrijfboekje, een pen heeft hij in de aanslag. In zijn boekje moeten de nieuwe opdrachten van de leider komen. Kan de bruine officier zijn leider wel goed horen? Hij staat ver weg. Wie weet heeft Kim bij zijn vorige bezoek inderdaad ‘Alles kakigeel’ gezegd, maar werd het niet goed verstaan. Zo gek is het nog niet, dat kakigeel. De witte admiraal met het notitieboekje waagt het erop:

‘Kakigeel is een uitstekende camouflagekleur, Vader Aller Koreanen.’ Nog zo’n titel die Kim als muziek in de oren klinkt.

‘In onze havens is het water grijs. Maar buitengaats, waar de imperialisten de wateren vervuild hebben, is het geel, kakigeel. Onzichtbaar zullen we koers zetten naar hun schepen en ze naar de zeebodem sturen, Onoverwinnelijke Generaal.’Hans Aarsman