Uruzgan: van waterput tot schuttersput
Volgens een hoge Amerikaanse militair in Afghanistan moet het toegenomen aantal zelfmoordaanslagen en terroristische aanvallen in het land worden gezien als een teken van zwakte bij de Taliban....
In de ondoorzichtige Afghaanse verhoudingen is de waarde van een dergelijke analyse altijd moeilijk te bepalen. Allicht bevat ze een kern van waarheid, maar het zou niet verbazen als ten dele ook de wens de vader van de gedachte is. Bovendien zijn er sterke regionale verschillen.
Zeker is dat de Nederlanders in Uruzgan zowel qua aanslagen als qua gevechten ruimschoots hun deel krijgen. In het stadje Chora, aan de noordoostelijke ingang van de Baluchivallei, werden Nederlandse infanteristen, die daar een Afghaanse politiepost bijstaan, aangevallen door enkele honderden Talibanstrijders. De strijd, waarbij van NAVO-zijde ook F-16’s en gevechtshelikopters werden ingezet, duurde enkele dagen en eiste vele tientallen slachtoffers, vermoedelijk ook onder de dorpsbewoners. Bij het laden van een schietbuis deed zich een ongeval voor dat sergeant-majoor Jos Leunissen het leven kostte.
Deze tragische gebeurtenis volgde minder dan drie dagen nadat een Nederlandse patrouille in het centrum van Tarin Kowt was getroffen door een gruwelijke zelfmoordaanslag. Hierbij vond soldaat eerste klas Timo Smeehuijzen de dood.
Sinds het begin van de missie in Uruzgan zijn nu drie Nederlandse militairen omgekomen als gevolg van vijandelijk geweld. Tevens zijn er vier Nederlandse doden te betreuren vanwege een ongeluk bij het uitoefenen van hun militaire taak. Dit dodental is relatief laag in vergelijking met de verliezen die Canada en Groot-Brittannië hebben geleden in de naburige provincies Kandahar en Helmand. Maar voor een land als Nederland is dit een zware tol. En gelet op het reservoir aan manschappen en ‘martelaren’ waaruit de Taliban lijken te kunnen putten, moet worden gevreesd dat de laatste in Afghanistan gesneuvelde landgenoot nog niet is geteld.
Dit onderstreept nog eens dat het Nederlandse contingent in Uruzgan veeleer bezig is met een vechtmissie dan met de opbouwmissie die velen voor ogen stond toen anderhalf jaar geleden het politieke besluit werd genomen tot deelname aan de NAVO-operatie in de zuidelijke provincies van Afghanistan. Overigens waren er ook toen al voldoende experts die waarschuwden dat opbouwwerk wel eens op de tweede, zo niet derde plaats zou kunnen komen. Daarmee verliest de missie geenszins aan betekenis. Een comeback van de Taliban zou noodlottig zijn. Maar nu het gevechtsaspect zozeer op de voorgrond is komen te staan, zullen onze militaire reserve-capaciteit en de mate van actieve bijstand van andere NAVO-landen extra zwaar moeten wegen wanneer straks een besluit tot eventuele verlenging wordt genomen.
Reageren? volkskrant.nl/commentaar
