Susanne Piët was een vlijmscherp denker met grote mensenkennis

Als communicatiestrateeg werkte ze ooit voor Mark Rutte toen die nog bij Unilever-dochter IgloMora in dienst was. ‘Een sympathieke redelijke man, wiens intelligentie niet moet worden onderschat’, zei ze tien jaar geleden toen Rutte net premier was geworden. ‘Stijlvol en hoffelijk, maar hij kan ook pislink zijn. Ik denk dat hij Nederland ziet als een onderneming. Zo zal hij ook leidinggeven aan zijn kabinet: het belang van de zaak staat voorop, niet het belang van de VVD of van Mark Rutte.’

Tien jaar later lijkt Susanne Piët in de roos te hebben geschoten. Ze was publicist, trendwatcher, coach en psycholoog die haarfijn mensen wist te analyseren. Ze onderscheidde charisma van uitstraling. Iemand met charisma kan een massa mobiliseren, zoals Nelson Mandela. Iemand met een uitstraling kan een optimistisch en positief gevoel creëren, zoals Matthijs van Nieuwkerk.

‘Zij had alle talenten al in beslag genomen. Voor ons bleef er niets over’, zegt haar drie jaar jongere zus Jacqueline. Susanne Piët was met haar analyses haar tijd ver vooruit. Haar man Hank Onrust, een voormalige documentairemaker bij de televisie, noemt haar ‘een originele en vlijmscherpe denker met een ongelooflijke mensenkennis’. ‘Zij zag meteen of iemand deugde of niet deugde.’

Ze overleed 18 februari in Weesp, waar ze met Onrust een woning had in een molen. Zelf had ze nog het landgoed Winfried in Wapenveld dat ze dertig jaar geleden in vervallen staat kocht en helemaal liet opknappen.

Susanne Piët was de oudste in een gezin van vier kinderen. Haar vader was vertegenwoordiger voor Redband Drop. Al jong was ze eigenzinnig, zegt haar zus Jacqueline. ‘Ik weet dat ze thuiskwam met een spijkerbroek met een ritssluiting van voren in plaats van aan de zijkant. Dat was Sodom en Gomorra. Na het gymnasium wilde ze gaan studeren en op kamers gaan wonen in Amsterdam. Studeren mocht ze, maar daar op kamers wonen niet. Ze besloot in een boekhandel te gaan werken en werd daarna leerling-journalist bij het Haarlems Dagblad.’

Jacqueline herinnert zich dat Susanne zich bijna elke avond opsloot op haar kamer met een hele stapel boeken. Al snel stapte ze over naar het toenmalige katholieke dagblad De Tijd waar ze naam maakte met enkele opmerkelijke interviews. In de avonduren deed ze een studie psychologie. Toen De Tijd werd opgeheven werd ze docent aan de universiteiten van Amsterdam en Rotterdam. In 1984 begon ze haar eigen consultancy-bureau. In die jaren was ze een bekende radio- en televiepersoonlijkheid met ook een eigen boekenprogramma.

In 1987 publiceerde Piët het boek Loon van de angst, waarop ze ook promoveerde. Ze stelde dat strategische beslissingen van managers, zoals fusies, veel meer op emotie dan op ratio zijn gebaseerd. Managers zouden betere beslissingen nemen na een bezoek aan de bioscoop of een museum dan na het raadplegen van een handboek of het bestuderen van jaarcijfers.’

Haar boek De Emotiemarkt werd in 2003 gekozen tot het managementboek van het jaar. In de bestseller De Kick ging ze in op de menselijke behoefte aan uitdagingen zoals de Mont Ventoux opfietsen, bungeejumpen of deelnemen aan The Voice. ‘In tijden van te weinig riskante uitdagingen zoeken we naar grensverleggende kicks’, concludeerde Piët.

Ze was bezig met haar 25ste boek toen rond de jaarwisseling een agressieve vorm van leukemie werd vastgesteld. Onrust: ‘Ze was een no-nonsensetype en wilde geen chemo. Haar laatste daad was een eigen plekje uitzoeken op een natuurbegraafplaats.’