Presentator Humberto Tan zal zich altijd blijven uitspreken tegen racisme: ‘Mijn levensmotto is: de gestage drup holt de steen’

Humberto Tan kwam drie jaar na RTL Late Night terug als primetime-talkshowhost met Humberto, net zoals toen vol hartelijke, invoelende interviews. Inmiddels spreekt Tan zich steeds nadrukkelijker uit tegen maatschappelijke ongelijkheid, vooral racisme. ‘Ik heb heel veel geduld met dit debat.’

De ondergaande zon weerkaatst tegen de schapenwolken boven de Noordzee, en kleurt de hemel boven het Scheveningse strand pastelroze. Zeemeeuwen vliegen laag over de boulevard, toeristen en Hagenezen drentelen langs de friettenten en restaurants. Het is fris, deze zomeravond begin augustus, alsof de herfst zich wil aankondigen.

In een tot studio ingerichte zaal in het Grand Hotel Amrâth Kurhaus met uitzicht op de branding zoekt Humberto Tan (55) de concentratie. Hij tikt met zijn vingers op de ovale tafel, waar zijn gasten alvast zijn aangeschoven: een meteoroloog die zich zorgen maakt over oprukkende bosbranden, een judoka die teleurgesteld is in zichzelf, een zeilster die liever zwemster was geweest. Een bont gezelschap van mensen, met elk hun eigen problemen en fascinaties. Aan Tan de taak om zijn gasten tussen de lange reclameblokken door tot hun recht te laten komen.

Don’t call it a comeback. Humberto Tan presenteerde de afgelopen jaren immers een zee van programma’s: Holland’s Got Talent, Humberto Onderneemt, Dance, Dance Dance, The Big Music Quiz. Tan maakt foto’s, Tan maakt podcasts, Tan was de verteller van de 2021-editie van The Passion, Tan is elke vrijdag op de radio. Maar als ­primetime anchorman was hij uit beeld, en niet uit eigen ­beweging.

Vijf jaar presenteerde Tan de talkshow RTL Late Night en werd hij de belichaming van hartelijkheid op de late avond. Geen kruisverhoren, maar ontspannen, empathische interviews. Tan kreeg internationale sterren als George Clooney en Pharrell Williams in zijn studio. Zijn talent kwam het sterkst naar voren in gesprek met gewone mensen in uitzonderlijke situaties. Zoals het gesprek met vier vrienden, die bij een concert in de Parijse Bataclan getuige werden van een terroristische aanslag.

‘Dexter, jij hebt de schutters ook goed gezien, hè? Wat zag je?’, vraagt Humberto zacht.

Het lijkt hem zo makkelijk af te gaan. Maar de oplettende kijker ziet een presentator die topsport bedrijft. Tan stuwt het groepsgesprek voort op haast onzichtbare wijze. ‘Humberto oordeelt niet, maar luistert, waardoor hij een veilige gesprekspartner is en mensen vrijuit tegen hem praten’, valt te lezen in het juryrapport van de Sonja Barend Award, die Humberto in 2016 krijgt uitgereikt voor zijn interview met de Parijse vriendengroep. Ook in 2016, evenals in 2014, ontving hij de Zilveren Televizierster voor beste presentator.

RTL Late Night torent de eerste jaren hoog uit boven concurrerende praatprogramma’s op hetzelfde tijdslot. Maar vanaf 2015 keert langzaam het tij: de kijkers zappen steeds vaker weg. RTL Late Night gaat in 2017 gebukt onder dramatische kijkcijfers, met 310 duizend kijkers op het dieptepunt. Ligt het aan de hoeveelheid RTL-sterren die hun eigen programma komen aanprijzen? Staat Humberto de showman te vaak te dansen op het podium? Of heeft het imago van Tan de familieman een deuk opgelopen door geruchten over een affaire tussen hem en NOS-presentator Dionne Stax?

Begin maart 2018 kondigt een geëmotioneerde Tan zijn afscheid aan als presentator van RTL: het is niet zijn keuze, maar die van de directie, maakt hij duidelijk. Coryfee Frits Spits was er bij. ‘Ik vond het schokkend hoe er met Humberto werd omgegaan’, zegt hij drie jaar later aan de telefoon. ‘De directie van RTL was er ook, ik weet nog dat ik het een heel nare sfeer vond. En nu is hij er weer met zijn eigen talkshow. Ik gun het hem van harte, want Humberto is de beste presentator die we hebben.’

Tan blikt niet graag terug op dit recente verleden. ‘Het is een wond die wel gesloten is, maar die kan opengaan als ik er te veel over nadenk’, zegt hij in de ontbijtzaal van het Kurhaus, waar hij is neergestreken voor dit interview; sportief gekleed, petje in zijn hand, ontspannen. Hij oogt fit, en ook: bevroren in de tijd. ‘Ik drink heel weinig, en nu al helemaal, nog geen druppel. Voor mij is het een spa rood met een schijfje citroen, en als ik heel wild doe, een cola zero. Dat maakt echt het grote verschil, daarom ben ik niet vermoeid. En een keer in de week train ik anderhalf uur.’

Hoe kan het dat je in tegenstelling tot andere stervelingen niet ouder lijkt te worden?

‘Dat is natuurlijk deels genetisch. Maar ik scheer ook mijn hoofd kaal. Vroeger had ik zo’n band (met zijn handen wijst hij op de zijkant van zijn hoofd), toen zag ik er veel ouder uit. Het was een idee van mijn vrouw Ineke, ze zei op vakantie: ‘Hier in Italië kent niemand je, en kun je het goed uitproberen. Het werkt!’

Was het spannend terug te keren met een talkshow?

‘Ik heb deze reeks wel meer druk ervaren dan anders. Toen Peter van der Vorst mij vroeg of ik weer een talkshow wilde presenteren, voelde ik een onzekerheid. Ik dacht eerst ook: het is nog te vroeg. Want wie zat er nou echt op mij te wachten? Het is niet voor niets zo afgelopen bij RTL Late Night.’

Humberto stond deze zomer vooral in het teken van sport: van het EK en de Tour de France naar de Olympische Spelen, waarvoor de redactie tijdelijk naar Scheveningen verhuisde, omdat daar de medaillewinnaars werden gehuldigd.

In jouw talkshow vertelt judoka Henk Grol dat hij baalt van zijn prestaties op de Olympische Spelen, van zijn onvermogen te genieten van zijn successen. Herken jij iets van zijn strengheid in jezelf?

‘Jawel. Vorige week had ik bijvoorbeeld nog een uitzending die ik niet niet goed vond gaan. Ik deed geen oog dicht die nacht. Ik denk dan: wat had ik anders kunnen doen, of kunnen zeggen? Was ik te eager? Had ik me beter moeten voorbereiden?’

De mensen die ik sprak prijzen jouw veelzijdigheid. Als er een minpunt te noemen is: je bent geen pitbull, het schuurt soms niet genoeg.

‘Nee, maar dat wil ik ook niet per se, ik ben er vooral op uit om mensen te begrijpen. Soms krijg ik het gevoel dat een gesprek in Nederland pas echt gewaardeerd wordt, als het een politiek interview is, waarbij de interviewer heel kritisch is. Ik geloof daar niet in. Ik schuw dat soort interviews niet, maar ik ben ook geïnteresseerd in het informatieve en menselijke gesprek, wat mensen willen met hun leven, waar ze heen willen.’

Een uitzending die wél meer dan een miljoen kijkers trok, was de extra lange Humberto op de avond van de aanslag op Peter R. de Vries. Hoe heb je dat ervaren?

‘Heel heftig. Ik werd twee minuten na de aanslag gebeld door iemand van RTL Boulevard, die het allemaal had zien gebeuren en volledig in shock was. Het was zo onwerkelijk. Ik heb laatst alle appjes terug zitten lezen tussen Peter en mij. Hoe vaak hij me wel niet om hulp vroeg. Het ging nooit over hem, altijd over anderen. Na de aanslag zag je steeds dat fragment uit de speech voorbijkomen, waarin hij zijn motto ‘on bended knee is no way to be free’ uitlegt. Maar die speech gaf hij toen hij op de eerste plek kwam van de Kleurrijke top 100. Peter zei in de speech ook: ‘In de badkamer zie ik elke dag mijn tattoo, met de tekst van Edmond Burke: ‘The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing.’ Vertaald: ‘Het enige dat nodig is voor de triomf van het kwaad, is dat goede mensen niets doen.’ Ik sta daar honderd procent achter.’

Peter R. de Vries heeft jou bij je afscheid bij RTL Late Night ‘geroast’. Hij dreef de spot met het feit dat Goedele Liekens wel 37 keer aanschoof bij bij RTL Late Night. Toen zei hij, verwijzend naar Dionne Stax: ‘Maar wat de redactie jou nog het meest kwalijk neemt, is dat je de door haar bijgespijkerde vaardigheden bij de publieke omroep bent gaan praktiseren, met als gevolg dat je een paar keer per week in de opening van het NOS-journaal zat.’ Denk jij dat wat er speelde in je privéleven van invloed is geweest op je gedwongen vertrek bij RTL Late Night ?

Fel: ‘Nee, nee. Dat weet ik echt zeker: dat speelde totaal geen rol. Het was een opeenstapeling van factoren waardoor het niet meer liep, ik kan daar wel uren over praten.’

Wat is jouw analyse?

‘De kijkcijfers liepen al een tijd terug, en dat had met allerlei dingen te maken. Ik denk dat we scherper hadden moeten evalueren, veranderingen in de programmering hadden moeten doorvoeren. En misschien was het na vijf jaar ook wel gewoon op.’

Na die periode ben je met je vrouw Ineke in relatietherapie gegaan. In een interview in Linda zei je hierover: ‘Eenzaamheid, hartepijn, gemis. Die drie dingen hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat het weer goed werd.’ Waren het vruchtbare sessies?

‘De therapeut was zeker goed. We zijn nooit echt ver uit elkaar geweest, maar gesprekken hebben wel geholpen. Ik denk dat het belangrijk is dat je echt weet wat je aan elkaar hebt, los van wat de buitenwereld allemaal vindt en oordeelt.’

En wat heb je aan haar?

Lacht: ‘Dat ga ik jou niet vertellen. Maar echt heel, heel veel. Ineke is een sterke en lieve vrouw, en ik wist dat we met elkaar aan de slag moesten. Nu zijn ze met zijn allen hier in Scheveningen, op mijn oudste dochter na, omdat we niet op vakantie kunnen. Volgens mij zitten ze nu in een kabelbaan.’

Humberto Tan wordt in 1965 geboren in Paramaribo en verhuist als kleuter met moeder Hilly Axwijk, broers Steve en Patrice en zus Palmira van Paramaribo naar Amsterdam. Hilly besloot dat de kinderen beter af zouden zijn in Nederland. Humberto’s vader blijft in Suriname.

Je groeide op in de Grubbehoeve, de Bijlmer, een wijk met een slechte reputatie. Maar jij beschrijft je jeugd als een soort jongensboek: de hele dag voetballen en appels plukken in Gein. Was het echt zo idyllisch?

‘Ja, ik heb vooral mooie herinneringen aan de Bijlmer. Ik kwam ook niet op alle plekken, het was toen natuurlijk ook al een achterstandswijk. Dat merkte ik vooral thuis: mijn moeder deed maatschappelijk werk, er kwamen bij ons veel mensen praten over hun problemen. Maar als jongetje gaat dat ook langs je heen, dat die en die mevrouw een probleem heeft met haar huis.’

Wat voor vrouw was je moeder?

‘Ze kon heel aanwezig zijn, sterk. Een alleenstaande moeder van vier kinderen die altijd werkte en studeerde tegelijkertijd (eerst mbo-, en toen hbo maatschappelijk werk, red.). Zij handelde vanuit de overtuiging dat je mensen moest helpen.’

Er is een plantsoen naar je moeder vernoemd, vooral vanwege haar inzet voor vrouwen in de buurt. Was zij een feminist?

‘Hmm feminist, Ik weet niet of je haar zo kon noemen. Ze was wel altijd bezig met vrouwen empoweren, dat woord gebruikte zij toen al: zorgen dat ze onafhankelijk werden van hun partner, dat ze verder kwamen in hun werk. Wat mij opviel aan mijn moeder: ze probeerde mensen altijd in beweging te krijgen. Niet wachten totdat de overheid je gaat helpen, nee, wat kun je zelf of als gemeenschap doen om je verder te helpen?’

Je vertelde in College Tour Amsterdam dat je een mavo-advies kreeg. Speelde jouw achtergrond mee, denk je?

‘Misschien. Het kan ook zijn dat ik het advies kreeg dat paste bij wat ik op dat moment liet zien. Mijn moeder vond dat ik gewoon naar een mavo-havo-vwo-brugklas moest gaan. Ze zag veel meer in mij, en ze kreeg gelijk. Tegen de tijd dat het Kerstmis was, was het advies gymnasium.’

Hoe kijk jij aan tegen de discussie over schooladviezen, en het feit dat meisjes, en het feit dat kinderen uit bepaalde groepen een te laag schooladvies krijgen?

‘Ik denk dat we in het onderwijs te veel gefocust zijn op de veilige marges, want o wee als je het niveau niet haalt. Ik vind dat helemaal verkeerd, dat soort lage verwachtingen. Ik bedoel: het zou wat zijn als de coach van judoka Henk Grol zou zeggen: ‘Nou Henk, ik denk dat je die gouden medaille niet gaat redden, dus doe het maar niet.’ Maar dat gebeurt nog steeds in het onderwijs. Het is echt belangrijk om op een individueel niveau te blijven kijken: hoe kun je dat ene kind uitdagen?’

Wie heeft jou uitgedaagd?

‘Mijn moeder, absoluut. Ze maakte mijn wereld groter, door me mee te nemen naar tentoonstellingen, ook als ik er helemaal geen zin in had. Of naar familieleden, als ik thuis wilde blijven. ‘Jij gaat het heel interessant vinden om deze mensen te ontmoeten.’ Ze was ook streng als ik niet mijn best deed. ‘Jij gaat niet blijven zitten op de basisschool, not on my watch.’

Humberto ging rechten studeren en kwam via een toenmalig vriendinnetje in contact met Sonja Barend, en deed hij mee met het programmaonderdeel De tafel van 7. Hij werd gescout door de Avro, en ging het jongerenprogramma Forza presenteren. In 1993 stapte Humberto Tan over naar Studio Sport.

Zijn oudere broer Patrice stierf in 1992 aan de gevolgen van aids. Patrice, een knappe, lenige verschijning, is in een Youtube-filmpje te zien terwijl hij op het podium danst met de Jamaicaanse zangeres June Lodge, zangeres van de nummer-een hit Someone Loves You Honey. Het nummer kent een rapgedeelte, maar dj Prince Mohammed was niet komen opdagen, Patrice is de zwoele stand-in.

Tan: ‘Ik ging vaak uit met mijn broer, die homo was. Dan gingen we naar de April op de Reguliersdwarsstraat. Hij viel op als danser, zo is hij gescout voor dat optreden. Daarna heeft hij nog met Lodge door Duitsland getourd, als een soort Milli Vanilli, haha, want het was dus niet zijn stem, maar die van Prince Mohammed. Dat filmpje is zo geweldig. ik heb natuurlijk veel foto’s van hem, maar dankzij die opname kunnen mijn vrouw en kinderen wel zien hoe hij bewoog, maar natuurlijk niet hoe hij was.’

Een paar jaar na zijn overlijden kwamen de eerste aidscocktails op de markt. Dat moet pijnlijk zijn geweest, dat de redding van je broer zo dichtbij was.

‘Ik weet nog dat ik tegen hem zei: ‘Moet je je voorstellen dat jij er straks niet meer bent, en er opeens wel een medicijn is voor aids? Ik had een keertje de Amerikaanse schoonspringer Greg Louganis te gast bij RTL Late Night, die seropositief is, en dankzij één pil per dag kan blijven leven. Na afloop van de show vroeg ik hem: mag ik de pil zien die je elke dag slikt? Het was een blauwe pil, ik staarde ernaar en ik moest slikken. Ik dacht: wow. Dit is dus de pil waarover mijn broer en ik het hadden.’

Het overlijden van Patrice is niet enige tegenslag in je familie: ook je broer Steve overleed aan een hersentumor, nadat hij lang ziek was. Zes maanden voor zijn dood kreeg je moeder een fatale hartaanval.

‘Ze heeft ons altijd gezegd: ik ga niet nog een zoon begraven. Ik denk dat ze aan een gebroken hart is gestorven. Dat bestaat echt, hè? Het is een scheur in je hartspier, die door overmatige stress kan ontstaan. Mijn moeder kon het gewoon niet aan om nog een kind te verliezen. Het verlies komt soms naar boven bij gesprekken. Ik had een paar dagen geleden judoka Sanne van Dijke te gast, die afgelopen jaar haar broer heeft verloren. Ik weet hoe dat voelt.’

Ik heb het idee dat je je steeds meer uitspreekt tegen maatschappelijk ongelijkheid. Je werd begin 2020 voorzitter van de commissie-Mijnals, die inclusiviteit moet bevorderen en racisme bestrijden. Waarom werd jij voorzitter?

‘De aanleiding waren de racistische spreekkoren in 2019 aan het adres van speler Ahmad Mendes Moreira tijdens de wedstrijd FC Den Bosch-Excelsior. Ik weet nog dat ik thuis was, en alleen het interview met de trainer van FC Den Bosch zag, die zich beklaagde over Mendes Moreira, die zou zich aanstellen. Ik heb toen die wedstrijd gekeken en toen dacht ik: hier gaan we weer. Er gebeurt iets verschrikkelijks, en de eerste reflex binnen de voetbalwereld is: victim blaming, het slachtoffer onder de bus gooien. Dat heb ik te vaak zien gebeuren. Daarna verstuurde FC Den Bosch ook nog eens een persbericht waarin ze het probleem ontkenden. De supporters zouden geen oerwoudgeluiden, maar kraaiengeluiden hebben gemaakt. Zo bizar! Ik heb daar toen kritische vragen over gesteld, en zo kwam de KNVB bij mij: of ik een commissie wilde oprichten.’

Wat moet er volgens jou gebeuren om racisme in het betaalde voetbal te bestrijden?

‘Onze missie is dat de KNVB eerst naar zichzelf kijkt. Op het veld gaat het eigenlijk wel goed, behalve dan op het gebied van homoseksualiteit, daarin zijn veel spelers nog erg conservatief. Mijn focus ligt op het bestuur, dat moet binnen vijf jaar inclusiever en diverser zijn. En dan gaat het niet alleen over kleur, maar ook over cultuur. Neem het voorbeeld van Hakim Ziyech, die speelt nu voor Marokko. De kans dat we hem hadden kunnen behouden voor het Nederlands elftal was groter geweest als hij met meer begrip, en meer inzicht over de Marokkaanse cultuur was benaderd. Nu was de houding erg: graag of niet. Terwijl: hij kon kiezen. Het was goed geweest om beter te begrijpen wat zijn afwegingen waren op dat moment.’

Je spreekt je ook uit tegen seksisme.

‘Daarvan zijn in de topsport ook vele voorbeelden. Neem de Noorse beachhandbalvrouwen, die kregen deze zomer 1.500 euro boete omdat ze een bedekkender broekje aantrokken. Die broek ging te weinig in hun reet, dat zag er niet sexy genoeg uit, dus kregen ze een boete. Sorry, hoor, maar dat zijn dan mannen die bedenken hoe vrouwen eruit moeten zien, belachelijk! Een ander voorbeeld: mijn middelste dochter moest destijds op de Amsterdamse hockeyclub waar ze trainde witte rokjes dragen. Ik dacht: witte rokjes, prima, toch? Totdat mijn dochter mij erop wees hoe vervelend het was om te moeten spelen als je ongesteld was, en je tijdens het spelen onzeker bent of je doorlekt. Die rokjes kunnen dus veel beter zwart zijn, of rood. Ze zeggen altijd: sport gaat over details. Maar dan moet je wel bestuurders hebben die begrijpen welke details ertoe doen. Als je bestuur diverser is, kan het meer begrip opbrengen, of het nou om gay issues gaat, of gender, of afkomst. Dat maakt de kwaliteit van besturen gewoon beter.’

Toen jij bij de inmiddels gepensioneerde sportverslaggever Kees Jansma op sollicitatiegesprek kwam, sprak je Studio Sport aan op het gebrek aan diversiteit. Ik sprak met Kees Jansma, die zei: ‘Voor Humberto is dat belangrijk, maar ik kijk helemaal niet naar kleur, ik kijk alleen naar kwaliteit.’

‘Dat vind ik zo beledigend. Achter zo’n opmerking zit een impliciete aanname dat diversiteit en kwaliteit wederzijds uitsluitend zijn. Dat is totaal niet science based, want uit onderzoeken blijkt juist dat de kwaliteit omhoog gaat, als een organisatie diverser wordt, en je meerdere perspectieven in huis hebt.’

Het Nederlands elftal besloot na de uitspraken van Johan Derksen over rapper Akwasi niet meer in het programma Veronica Inside aan te schuiven, en ook De Oranjezomer wordt geboycot. Wat vind jij van die actie?

‘Ten eerste: die was vrij symbolisch, want spelers van het Nederlands elftal schoven al nooit aan. Ze wilden een statement maken, en dat snap ik. Kijk, het gaat niet alleen om Akwasi, het is een hele reeks van micro-agressies. Opmerkingen die op zichzelf heus niet zo erg zijn, maar het zijn er te veel. Ik denk wel dat het goed is als de communicatie weer wordt hersteld, en de spelers de mensen van Veronica Inside wel te woord staan na een wedstrijd.’

Heb je zelf veel te maken gehad met micro-agressie?

‘Ja, maar ik geef daar nu geen voorbeelden van. Anekdotisch bewijs van mijn kant helpt de discussie nu niet verder, het gaat niet om mij, ik wil die aandacht niet naar me toe trekken.’

Heb je het idee dat een kantelpunt is bereikt, en mensen zich makkelijker kunnen uitspreken tegen racisme?

‘Ik weet het niet, er zijn nog steeds veel sporters die zich niet veilig voelen om zich uit te spreken. En ik merk ook: als je je wél uitspreekt, wordt dat je niet in dank afgenomen. Ik zie dat sterk bij Sylvana Simons. Toen zij in de Tweede Kamer kwam en zich roerde in het coronadebat, was er opeens volop lof: ‘Goh, wat is ze veranderd, wat is het eigenlijk een intelligente vrouw.’ Maar zodra Sylvana begon over racisme, werd het weer: wat een heks. Het is dezelfde vrouw, hè! Maar bij het onderwerp racisme gaan de oren weer dicht.’

Als dat het mechanisme is, krijg je dan nooit een gevoel van: laat maar zitten?

‘Nee, nooit. Ik zal me altijd blijven uitspreken. Mijn levensmotto is: de gestage drup holt de steen. Ik heb heel veel geduld met dit debat.’

Er zijn ook mensen bij wie dat geduld op is, ze eisen radicale hervorming. Volgens sommigen loopt het racismedebat zo uit de hand.

‘Nogal wat mensen reageren negatief op een radicaal woke gedachtegoed, door te zeggen: daar word ik zo doodmoe van, dat gedram. Maar ik vind het juist wel goed dat sommige mensen de boel echt openbreken, de kar trekken. Je moet ieder je eigen rol kunnen spelen in zo’n proces.’

Deze sportzomer is bijna ten einde. Val je in een groot gat als je niet meer elke dag op tv bent?

‘Nee, ten eerste gaat Humberto elke zondag door, en ik presenteer de Champions League bij RTL. Maar daarnaast: ik ontleen mijn eigenwaarde en identiteit niet aan de tv, ik kan makkelijk drie maanden niet op de buis zijn en er geen seconde over nadenken. Er zijn echt belangrijkere dingen in het leven.’

Wat is voor jou het belangrijkste?

Stilte. ‘Als ik doodga, wil ik dat mijn kinderen een goede vader hebben gehad. Dat is toch wel de kern.’

Maar hoe combineer je het vaderschap met de Olympische Spelen, radio, talkshows, fotografie en boeken schrijven?

‘Dat gaat niet altijd. Mijn dochter vindt het nog steeds echt niet leuk dat ik niet op de uitreiking van haar havo-diploma was. Ik zat toen in Brazilië voor het WK, en Louis Van Gaal deed het tegen alle verwachtingen in ontzettend goed met het team. Zoiets kun je ook niet inhalen, dat is een verloren moment, ik ben me daarvan erg bewust. Maar er zijn ook veel momenten geweest dat ik er wel was voor ze, ik ben er echt wel.’

Wat maakt jou een goede vader?

‘Ik wil dat mijn kinderen ervaren wat succes is, ik geef ze daarom niets cadeau. Ik laat ze ook nooit winnen met spelletjes. Mijn jongste zoon speelt golf, als we samen een putwedstrijd spelen, doe ik echt mijn best. Als Benjamin dan boos wordt als hij achterstaat, dan zeg ik: ‘Weet je wat een goede oplossing is voor die woede die je nu voelt?’ Tan fluistert: ‘Beter worden!’ Ik wil dat ze die drive hebben, dat ze willen winnen. Als ze dat fanatieke hebben, en tegelijkertijd hun liefde kunnen geven, dan is mijn missie geslaagd.’

CV Humberto Tan

26 oktober 1965 geboren in Paramaribo

1993 In dienst van de NOS, als presentator van het NOS Journaal, en Studio Sport

2005 Overstap naar Talpa, dat twee jaar later door RTL werd overgenomen

2008 RTL Boulevard

2009 De stem van van Buck de Wezel in de Nederlandse versie van Ice Age: Dawn of the Dinosaurs

2010- 2013 Presentator BNR-programma On the Move

2013- 2018 Presentator RTL Late Night

2016-heden Presentator prorgramma Het zijn net mensen

2017-heden The big music quiz

2019-heden Presentator Radio 1 programma Humberto

2020 Presentator Humberto onderneemt

2021 (januari): presentator wekelijkse talk show Humberto

Tan woont samen, en heeft drie kinderen: Julia, Isa, Benjamin