Plots woon ik in een woud vol verkrachters

Met een vingerbeweging verscheen een kaartje van mijn buurt met een flink aantal rode speldjes. Achter elk zit een ongure arrestatiefoto van een zedendelinquent. Zo woont er iemand die aan minderjarigen heeft gezeten in de straat waar mijn zoon gitaarles heeft. De brave buitenwijk is eensklaps veranderd in een woud vol kinderverkrachters.

Namen en adressen van zedendelinquenten zijn sinds de jaren negentig openbaar in Amerika. Op overheidswebsites kun je hun portretten handig uitprinten.

De wet die dit regelt, Megan’s law, is genoemd naar een meisje dat werd verkracht en vermoord door een buurman die eerder was veroordeeld voor kindermisbruik. Dat wisten Megans ouders niet.

Het is de grootste angst van alle ouders. Dus kunnen politici in een directe democratie scoren met voorstellen om zedendelinquenten harder aan te pakken. Die zitten nu lange straffen uit en zijn vervolgens voor het leven gebrandmerkt.

In Ohio willen politici het zedenmisdrijf op het nummerbord van de auto van de verdachte weergeven. Waar ik woon, stuurt de overheid zedendelinquenten met Halloween, als kinderen langs de deuren gaan, een bordje dat ze op hun huis moeten hangen: ‘Geen snoep in dit huis.’

In veel staten mogen zedendelinquenten niet binnen een straal van 2 kilometer wonen van een school – alsof ze niet een eindje kunnen lopen. Onder een brug in Miami is zo een tentenkamp ontstaan van dakloze zedendelinquenten.

Werkt het? Onderzoek heeft nog geen afname van het aantal zedendelicten uitgewezen. Meer dan 90 procent daarvan wordt immers gepleegd door vertrouwelingen van het kind. Phillip Garrido, die 18 jaar een meisje in zijn tuin gevangen hield, slipte juist door de politiecontrole heen.

Wat blijkt? De politie klaagt dat zij zo veel zedendelinquenten in de gaten moet houden, dat ze weinig tijd heeft voor de gevaarlijke gevallen, volgens onderzoek 5 procent van de lijst. In mijn iPhone zitten nu namelijk 674 duizend zedendelinquenten: meer mensen dan in Vermont wonen.

De Amerikanen hebben er een handje van hun regels draconisch toe te passen. Dus staan op de lijst mensen die op hun 16de naar bed zijn gegaan met hun vriendin die net geen 16 was. Of de moeder die dit in haar huis toeliet. Er staan hoerenlopers op, tieners die sexy foto’s aan elkaar sturen of mannen die tegen een boom plassen.

Sommigen moeten hun huis uit en mogen niet met hun kinderen naar de dierentuin. Hun gezin wordt gemeden of ze raken hun baan kwijt. Buren en werkgevers maken vaak geen onderscheid en zien in al deze mensen verkrachters.

Human Rights Watch toont in een rapport begrip voor het paniekgevoel dat tot de strenge wetten leidde. Maar ‘helaas toont ons onderzoek aan dat ze ondeugdelijk opgesteld zijn, en mogelijk meer kwaad dan goed doen’.

Ik had van die 1 dollar 99 beter iFart kunnen kopen, waarmee de telefoon allerlei scheten laat. Of kom ik dan op de lijst?