‘Ik verloor mezelf in alles waar Sally voor stond: schoonheid, avontuur, het onbekende’

Leo, 77: ‘In 1964 was ik 21 jaar en zat ik op de ­Hogere Zeevaartschool in ­Amsterdam. Mijn moeder was Engelse en lid van de British ­Society, een gezelligheidsvereniging voor wat je nu Engelse expats zou noemen. Op een avond nam ze me mee naar de jaarlijkse Christmas dance in het Vondelparkpaviljoen. Daar ontmoette ik Sally: een klein Amerikaans meisje met blauwe ogen en halflang blond haar, in een mooie jurk. Ze woonde met haar ouders in Parijs en logeerde bij Engelse kennissen. Ik werd op slag smoorverliefd en danste de hele avond met haar. Geen idee of we veel spraken, ik denk het niet, ik verloor mezelf in alles waar ze voor stond: schoonheid, avontuur, het onbekende. Met mijn vriendinnetje was het net uit, Sally was de afleiding die ik zocht. Dat ze pas 16 was en nog op school zat, negeerde ik. Dat ze ver weg woonde, maakte haar alleen maar aantrekkelijker. Toen het feest in het park ten einde liep, reden we in de Volkswagen Kever van mijn vriend naar Het Lido, een dancing aan het Leidseplein, waar we de verdere nacht bleven. En toen Sally na de kerstvakantie weer terugging naar Parijs, begonnen we te schrijven. In haar had ik mijn grote liefde leren kennen. Een paar maanden later, in februari 1965, zocht ik haar op. Ik had mijn vriend overgehaald om me voor een weekend naar Parijs te rijden. Ze woonde in een voormalig schildersatelier in de Rue Boileau, in het 16de arrondissement vlakbij het Bois de Boulogne. Vanuit het dakraam van mijn logeerkamer kon ik de punt van de Eiffeltoren zien. En tegen de tijd dat we weer terugreden wist ik het zeker: ik ben nog nooit zo verliefd geweest. We hadden twee nachten gedanst in een nachtclub in een Parijse kelder.

­Als jonge toekomstige zeeman dacht ik in de maanden erna niet langer aan eindeloze watervlakten, alleen nog aan mijn Amerikaanse Parisienne aan de voet van de Eiffeltoren in een van de mooiste wijken van Parijs. Ik wilde haar nog beter leren kennen, met haar zoenen. Ik begon haar hartstochtelijke brieven te schrijven en we hebben elkaar nog een paar keer gezien, ze is zelfs nog een keer naar Nederland gekomen, maar toen werd het tijd voor mij om volwassen te worden. Mijn ouders werden ongeduldig en drongen erop aan dat ik mijn opleiding afmaakte en zelfstandig werd. Sally en ik verloren elkaar uit het oog, maar vergeten ben ik haar nooit. Toen ik later voor mijn werk naar Amerika reisde, zocht ik vaak haar naam in de telefoonboeken van steden waarvan ik vermoedde dat ze zou wonen, ik hoopte dat ze nog altijd haar meisjesnaam droeg, maar vond haar nooit.

Pas 44 jaar later, in 2007, lukte het me haar te traceren. Dankzij internet. Toen ik ‘Paris’ typte achter haar naam kwam ik haar ineens tegen op een site van een amateurtoneelvereniging. Er stond bij dat ze als tiener in Parijs had gewoond. Ze woonde in Boston en was lerares Frans op een middelbare school. Ik was verrukt. Het was niet dat ik mijn leven op haar gewacht had, maar het kerstdansen in het Vondelpark, en later de voortzetting van de avond in Het Lido en de jazzkelder in Parijs, haar frisse knappe gezicht, had Sally voor altijd tot een levend sprookje ­gemaakt, en de ontdekking van haar werkelijke bestaan bracht veel opwinding teweeg.

Ik draaide het nummer van de school. Sally werd geroepen en toen ik me voorstelde als ‘Leo uit Holland, weet je nog’, zei ze: ‘Je bedoelt Leo uit Parijs?’ We wisselden kort wat feiten uit en toen ik het jaar erop naar Chicago moest voor mijn werk, besloot ik een tussenstop te maken in Boston. Ik zie haar nog staan bij de bushalte waar ik aankwam, ik herkende haar onmiddellijk tussen het groepje wachtenden. Zelfs in het donker. Ze was nog altijd even tenger, met blond haar. Ze rook lekker toen ik haar kort omhelsde. En ook al was het voor mij vier uur in de ochtend, hebben we nog uren bij haar thuis gepraat. Ze vertelde dat ze hippie was geweest en vervolgens was getrouwd en twee kinderen had gekregen. Inmiddels was ze gescheiden. We hebben nog veel meer uitgewisseld en aan het einde van de avond zei ze: mijn vrienden zeiden, boek een hotel voor die man want je weet nooit wat voor kerel het is, maar nu heb ik daar eigenlijk spijt van. Je had best hier kunnen slapen. Zelf vond ik het prima, dat hotel, ik begreep heel goed dat je na al die tijd niet zomaar de draad weer kan oppakken. De volgende dag zocht ik haar opnieuw op, ze had een etentje georganiseerd en wat vrienden uitgenodigd. Eén van hen kende een zakenrelatie van mij, het werd een gezellige avond. Maar van liefde in romantische zin was geen sprake. Geen van ons bracht het onderwerp ter sprake, en geen van ons deed een poging tot toenadering. Het was vertrouwd tussen ons en het was vriendschappelijk. Tot mijn verbazing zei ze dat ik de eerste en de enige was geweest in haar leven die haar ten huwelijk had gevraagd. Ik herinnerde me dat niet meer. Ze vertelde het als grappige anekdote, we lachten erom, zo eenvoudig was het om na al die jaren onze grote hartstocht af te doen als puberliefde.

Toen ik thuiskwam van mijn reis heb ik de brieven die ze me had geschreven van zolder gehaald, en ze allemaal herlezen. Eén opmerking sprong eruit: ‘I love you because you love me’. Toen wist ik dat onze liefde zich vooral in mijn hoofd had afgespeeld, alles was fantasie, mijn verlangen. Van mijn brieven bleek ze niets bewaard te hebben. Na die ene keer in Boston hebben we elkaar nog een paar keer gezien en soms mailen we. Van spijt of weemoed is geen sprake. Ik ben al blij dat ik haar na al die jaren heb gevonden. Ze is mijn speld in de hooiberg. Toen ik haar in 1964 ontmoette en opnieuw toen ik haar in 2007 terugvond.’

Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen Leo en Sally ­gefingeerd.