Gesloopt, geplet, en daarna gegrild

In ieder geval niet je als een willoos kistkalf van de ene Romeinse cultuurschat naar de andere laten stuwen door een alsmaar uitdijende toeristenstroom, zoals mij vorige week overkwam.

U weet wellicht dat de geschiedenis huizenhoog opgestapeld ligt in Rome. Vrij letterlijk, want onder elk paleis/kerk/megalomaan monument ligt wel weer een ander paleis/kerk/megalomaan monument, vaak zo plat als een Romeins worstje (zie recept).

Wat een stad, Rome. Je kunt je haast niet voorstellen dat Italië ook al aan het randje van de afgrond bungelt: alleen al het bouwmateriaal van het monument voor Victor Emanuel II zou toch genoeg moeten zijn om de staatsschuld in één klap af te lossen, lijkt mij.

Toch schuilt de ware rijkdom van een land niet in zijn paleizen/kerken/megalomane monumenten, maar in zijn keukens, schrijf ik hier braaf.

Voorzover ik kon nagaan is het echt heel Romeins om na negenen in je beste maatpak naar een ruim van tevoren gereserveerd restaurant te gaan, daar eerst wat antipasti te bestellen, verder te gaan met verse pasta die je deelt met je geliefde, om te vervolgen met een lekker stukje geroosterd vlees of vis.

Dusdoende ontdekte ik deze gegrilde worstjes die – op z’n Romeins – uit hun velletje worden gehaald en plat worden gedrukt, alsof er zojuist 2.500 jaar beschaving over heen is gewalst.

Snijd de worstjes open, en peuter het vlees uit het velletje. Meng het worstvlees met de rozemarijn en knoflook en kruid met wat peper. Maak vier bolletjes van het gehakt, en duw ze zo plat mogelijk. Bestrijk het vlees aan beide kanten met wat olijfolie, en gril de ‘worstjes’ bruin en gaar (grillpan of barbecue), 2 tot 3 minuten per kant.

Maak op de borden een salade van de rucola, basilicum en de gehalveerde tomaatjes. Leg de worstjes op de sla (typisch Romeins) en serveer ze met goede olijfolie en citroenpartjes (ook al zo Romeins) op tafel, om er lekker overheen te gutsen.