Feestvieren

Daarvan bewust waren we, samen met onze vrienden, in een vakantiehuisje, in Friesland.

De kinderen sjouwden de kerstboom naar binnen. En de vrouwen toverden ineens engeltjes en kerstmannetjes tevoorschijn. En wij? Wij, de vaders des huizes probeerden de lichtjes uit elkaar te krijgen.

'Ik begrijp nog niet of we die feesten echt moeten vieren of niet', zei Ebrahim. 'Ik voel me er niet echt bij betrokken. Een feest moet uit je hart komen, maar nu doe ik een beetje kunstmatig mee.'

'Ik weet wat je bedoelt', zei ik. 'Ik doe het anders, op mijn eigen manier. Ik zoek een houvast in die feesten, ik vind de bijbel bijvoorbeeld prachtig, een boek met fascinerende verhalen, zo verbind ik me met de geboorte van Jezus en vier ik het net als de anderen.'

O, o, jij gaat te ver', zei hij.

'Waarom? Je kunt het ook op je eigen manier doen. Het gaat om het vieren, of het leren vieren, toch?'

Weg met de discussie. De kalkoen stond op het aanrecht te ontdooien.

'Moeten we die kalkoen echt eten?', riep Marjam. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je niet van die enge bacteriën hebt gehoord?'

'Kom op', zei mijn vrouw. 'We laten hem goed doorbakken. Denk jij soms dat al die anderen hun kalkoen hebben weggegooid?'

's Middags gingen we wandelen langs het kanaal in de mist. Na vijf, zes kilometer lopen kwamen we in een dorpje aan. We zijn misschien de eerste buitenlanders die dit verlaten dorp bezichtigen, dacht ik. Er doemde een Heineken uithangbord op uit de mist. Hé jongens! Een café. Op de deur hing een oude deurklopper. De kinderen klopten één voor één aan en we gingen naar binnen. O, o, het café was vol, overvol, bezet door de Duitsers. Gelukkig goochelde de oude kastelein een paar stoeltjes voor de kinderen tevoorschijn, anders was die lange wandeling voor hen te veel geweest.

Lekker moe en met trek gingen we terug naar het vakantiehuisje. En het werd een echte feestelijke avond, met cadeautjes voor de kinderen, de kalkoen, de rode wijn, de discussie over de immigratie, de integratie, de allochtonen (wat een vreselijk woord) en autochtonen. Maar uitgerekend op de laatste dag van het jaar ging het mis. Dom van mij. 's Ochtends vroeg ging ik de Volkskrant halen. De kop van de krant luidde: 'Psychologen twisten over intelligentie allochtonen... het gemiddeld niveau in de groep allochtonen is lager dan het gemiddeld niveau in de groep autochtonen... en de buitenlanders zijn vaker werkloos vanwege hun gemiddeld lagere intelligentie.'

De krant verpestte het feest. Iedereen mag een onderzoekje beginnen, maar een onderzoek dat nog op losse schroeven staat, hoeft niet per se met koppen op de eerste pagina van de VOLKSkrant te komen. En vooral niet als de krant zelf aan de precisie van het onderzoek twijfelt. Wij starten het nieuwe jaar met een bittere mond. Alle lezers een goed 1998 gewenst!

Kader Abdolah