Disco-etiquette

Er is een door het Engelse TimeOut uitgegeven reisgids die vooral overMarrakech gaat, maar de gids behandelt toch ook andere steden als Fes,Casablanca, Tanger en Rabat. Only a fool would come to Rabat looking fordisco's, schrijft men daar, en voor wie zich in het nachtleven wil storten,is Marakkech inderdaad de aangewezen bestemming, of anders Casablanca, maardat betekent toch niet dat er in Rabat niets is. Deze stad telt met dezusterstad Salé samen ruim anderhalf miljoen inwoners, en onder hen zijner die zich van tijd tot tijd willen vermaken.

Zoals Abdelkarim. Abdelkarim is een jaar of 35 en hij is getrouwd en hijheeft drie kinderen, en hij heeft ook een baan waarmee hij een paar duizenddirham per maand verdient, een paar honderd euro, hier een redelijksalaris. Hij heeft dus het geld om zijn gezin te onderhouden en om af entoe buiten de deur een biertje te drinken. Abdelkarim heeft ook een vrienddie in Spanje werkt, Rachid, die drie tot vier zoveel als hij verdient endie af en toe een week vakantie neemt om in Rabat te midden van vriendente zijn en samen uit te gaan, eerst naar een bar waar alcohol geschonkenwordt en later op de avond naar een disco.

De disco bevindt zich in een centraal gelegen wijk van Rabat, en veelsoeps is het niet. Er is een bar, er staan een paar barkrukken, er is eendansvloer waar een glitterbal boven hangt en er zijn een paar banken om opte zitten met wat lage, rechthoekige glazen tafels ervoor. Tot twaalf uuris de schemerige ruimte troosteloos leeg maar na twaalven komen er watmannen binnen en ook wat vrouwen, wat de boel verlevendigt. Het zijn geengewone vrouwen, als je dat zo kan zeggen, want gewone vrouwen of meisjesgaan maar zelden naar een disco, nee, dit zijn vrouwen die in het openbaar- een disco - zowel drinken als roken en volgens Marokkanen zijn het dushoeren, want een vrouw met enig fatsoen doet dat soort dingen niet voor deogen van vreemden. Andere Marokkanen verfijnen de definitie en zeggen dateen vrouw die in een café of bar rookt nog geen hoer hoeft te zijn, datkan ook een vrouw zijn die uitgaat en modern is, al zijn die in deminderheid. De vrouw daarentegen die op straat met een sigaret in haar handloopt, is zonder enige twijfel een hoer. De vrouw die niet als hoer gezienwil worden doet er dus goed aan dergelijk gedrag achterwege te laten, maarvoor prostituées kan het handig zijn zich wel degelijk als zodanig tepresenteren, zeker als ze hun klanten op straat werven.

Het duurt niet lang voordat Abdelkarim, Rachid en ik, we zitten op debanken, alledrie door een hoer worden geflankeerd, en ik moet toegevenjaloers te zijn op Abdelkarim en Rachid omdat zij een levendig gespreklijken te voeren, waar ik het in het Frans moet doen, een taal die de vrouwnaast mij nauwelijks beheerst. Ze is donker, negroïde, draagt een stakkewitte broek en een strak wit T-shirt en lijkt een jaar of 30, misschieniets jonger, en ik zou wel willen weten waar ze vandaan komt, wat haarachtergrond is.

Ik zou het ook leuk vinden om gewoon over van alles en nog wat met haarte kletsen, om gevoel te krijgen voor wat soort iemand zij eigenlijk is enhoe ze in het leven staat, maar dat is voor mij die haar taal nog nietspreekt niet weggelegd. Ze kijkt me wel lief aan en glimlacht vaak en somslegt ze even haar hand op mijn been en nu vraagt ze me of ik een wodka-jusvoor haar wil kopen, een wodka-jus kost in deze disco negen euro.

Ik zie Abdelkarim en Rachid vaker, zij leren mij veel over Marokko, hoeje dingen hier doet. Je hebt dat soort mensen nodig als vreemdeling,autochtonen die je helpen, maar een andere allochtoon is ook erg handig,zeker als het een Nederlander is, al was het maar om je eigen taal weereven te kunnen spreken, iemand ook die onmiddellijk begrijpt wat je bedoeltomdat hij al wat des Marokkaans is zelf heeft ondergaan. Voor mij is dieandere Nederlandse allochtoon de ex-journalist Sjoerd Venema, die al achtjaar in Rabat woont en over zijn ervaringen in Marokko de verhalenbundelEen man met suikerhaar schreef, ik noem het hier graag omdat het een mooiboek is, heel herkenbaar ook. Maar aan Sjoerd heb ik niets waar het deMarokkaanse disco-etiquette betreft want hij gaat nooit naar disco's,daarvoor moet ik toch bij Abdelkarim en Rachid zijn.

Halverwege haar wodka-jus wil Mounia naast mij weten wat ik met haarvoor heb, ik begrijp dat ze geen zin heeft haar tijd te verspillen.Abdelkarim, die mij in de gaten houdt en lijkt te ruiken wat zich hierafspeelt, begint zich ermee te bemoeien. Hij zegt dat deze vrouw heel mooiis en vraagt of ik haar wil hebben en begint zonder mijn antwoord af tewachten met Mounia over de prijs te onderhandelen. Tenminste, dat maak ikop uit wat ik zie, ik zie dat Abdelkarim bezig is af te dingen maar ook datMounia voet bij stuk houdt, wat Abdelkarim boos maakt, hij verheft zijnstem en maakt gebaren en als Mounia nee blijft schudden gooit Abdelkarimzijn rechterarm omhoog en keert zich van haar af.

Mounia staat onmiddellijk op, het hoofd verachtend geheven, en looptweg. En ik die toekijk en alleen achterblijf, mij treft niet eens zozeerde botheid van Abdelkarim maar eerder de familiariteit tussen die tweeonderling, zo dicht als ze bij elkaar waren in hun ruziemaken, ja hoegewoon de omgang tussen die twee eigenlijk was, zo volstrekt taboeloos,alsof hij ruzie maakte met een goede kennis - en helemaal niet met eenhoer.