Bianca Krijgsman: ‘Spelen met Plien is het belangrijkste en zo blijft het ook’

Naam: Bianca Krijgsman

Leeftijd: 52 jaar

Is: Cabaretier en actrice

Bekend van: het cabaretduo Plien en Bianca, haar imitaties voor Koefnoen, tv-serie Zaai, De Luizenmoeder, De Nieuwe Wereld en ’t Schaep met de vijf pooten

Familieportret

‘Dit familieportret is een beetje stijf, terwijl ons gezin juist heel los is. Je ziet wel dat mijn vader een lieve goedzak is. En mijn moeder is ook heel leuk, al straalt ze op deze foto meer uit: ik ben moe. Zou ik ook zijn met vier dochters. Ik zit links, met naast me mijn zussen Katinka – die met de Liga-tanden – Erica en Jessica. Wij vieren werden de Kaatjes genoemd. Ik zit bij mijn moeder op schoot. Dat was mijn favoriete plek, ik vond het lastig om niet in haar buurt te zijn. We woonden afgelegen, in een groot huis met een grote tuin. Ik had een heerlijke jeugd. Vuurtje stoken, prutsoep maken, nooit ruzie, onze ouders namen ons vaak mee naar het theater. Zelf regisseerden ze amateurtoneel. Ellenlange zondagen keek ik naar de repetities, dat vond ik erg interessant. En ik was verslaafd aan tv-kijken. Toen ik Shirley Temple en Danny Kaye zag, wist ik: ik wil ook zingen en dansen. Een paar jaar later ging ik op balletles en op mijn 10de deed ik auditie voor de Balletacademie. Ik werd aangenomen, maar kwam vroeg in de puberteit. Ik kreeg heupen en borsten, je moest de boel wel erg ver kunnen uitdraaien. Toen ik een keer naar een musical ging, dacht ik: hé, maar zingen is leuker. Bovendien woonde Karin Bloemen vlak bij ons, in Schagen. Ik vond haar geweldig en zocht op wat ze voor opleiding had gedaan. ‘Kleinkunstacademie’, las ik. Dus dat werd het.’

Kleinkunstacademie groepsfoto

‘Mijn ouders zeggen dat ik tot mijn 6de niet sprak. Ik vond het niet nodig, denk ik. Ik ben trouwens nog steeds geen prater, speel ook liever zonder woorden. De Kleinkunstacademie leek geen logische keuze, maar ik vond het er heerlijk: de lessen, het groepsgevoel – ik ben erg van de groepen – en er was altijd wel iemand met een goed verhaal. Zitten en alleen maar lachen met elkaar, dat is mijn beeld uit die tijd. Ik was hier nog heel bleu. Ik was nieuwsgierig naar jongens, maar kwam nooit verder dan [zet een bakvisstem op]: ‘Oeh, hij zei ‘hoi’ tegen me!’ Als er een schoolfeest was, ging ik met een paar anderen het gebouw door om te kijken wat er gebeurde. We noemden onszelf de neukbrigade, haha. Op de vierde verdieping lag altijd een dikke mat, daarop lagen dan mensen te vozen. Ik voosde nooit. Ik denk dat ik een raar zelfbeeld had, misschien wel mede door de Balletacademie. Ik keek met verbazing naar andere meisjes en dacht: hoe doen ze dat toch, versieren? Ik was meer een soort mascotte, one of the guys. Maar ik ontmoette er Plien. In het eerste jaar moesten we een voorstelling maken, en iedereen droeg hakken en jurken. Maar Plien en ik bleken het als enigen leuker te vinden om ons lelijk te verkleden. Zowel op school als daarbuiten deden we vanaf toen heel veel samen. We voelden ergens dat we met elkaar verder moesten. Misschien niet meteen na ons afstuderen, maar wel ooit. Dat ‘ooit’ kwam in 1996, toen we meededen aan het Cameretten Festival – en wonnen.

Kinderen & Emmy

‘Deze foto is in 2014 genomen door dorpsgenoot Gré Breet voor de Polder Expres, dé krant van Grootschermer. Dit is de Emmy Award die ik toen net had gewonnen, plus mijn andere drie prijzen: m’n kinderen Lizzy (18), Bobby (15) en Lynn (9). Veel acteurs hebben niks met prijzen winnen, maar ik vond het fantastisch. Eén groot feest, iedereen blij, alsof ik een Olympische medaille had gewonnen. Mensen verwachtten dat ik wel naar Amerika zou vertrekken, maar ik vind dat alleen iets voor jonge, knappe mensen. Ik hoef ook niet weg. Ik heb altijd gezegd: spelen met Plien is het belangrijkste, en zo blijft het ook. De Emmy heeft me wel zekerder gemaakt over mijn acteerwerk. Verrassend, ik kan dus wel iets – dat gevoel. Hoewel: ik heb nu opnamen voor de nieuwe serie De verschrikkelijke jaren tachtig, en op de eerste dag dacht ik toch weer: kijk, die anderen zijn de échte acteurs. Dan moet ik mezelf vermannen, tegen mezelf zeggen dat ik normaal moet doen, je bent bijna 53 Bianca!

Die drie andere prijzen zijn trouwens uiteraard de belangrijkste. Ik ben wel een leuke moeder, denk ik. Ze krijgen alle ruimte, net als ik vroeger, en in ruil daarvoor zijn ze heel zoet. Mijn oudste dochter zit nu op de Kleinkunstacademie, ze is net het huis uit. Ja natuurlijk is dat verschrikkelijk. Maar voor haar is het heel fijn. Dat gevoel van ’s nachts door Amsterdam fietsen, en alles in de wereld mogelijk is: ik voel nog hoe geweldig dat is.’

Heden – achter de schermen met Rop

‘Dit ben ik samen met Rop Verheijen, die Walter speelt in De Luizenmoeder - De Film. We zitten hier achter de schermen tijdens de filmopnamen, de pruiken dragen we omdat Nancy (haar personage in de film, red.) heeft bedacht om op school een China Braderina te organiseren. Als ik naar deze foto kijk, denk ik: jezus, wat is het toch een leuk vak. De meeste acteurs houden niet van wachten, ik juist wel. Laat mij maar op de bank hangen met collega’s, lekker lachen. Dat voelt weer als de Kleinkunst-tijd. En groepjes, zoals hier en bij ’t Schaep met de vijf pooten, ik blijf er gek op. Vooral als je een paar jaar met elkaar op loopt, dat vind ik fijn. Wat ik ook denk als ik naar deze foto kijk, is of het niet misschien eens tijd wordt om een normáál iemand te spelen? Ik ben altijd lelijk, sneu of raar. Ik zou wel een rol willen spelen zoals in De Nieuwe Wereld (waarvoor ze de Emmy won, red.). Ik houd van drama. Of een mooie serie. Zolang ik het maar naast Plien kan doen. Het enige wat vaststaat voor de toekomst, is dat zij altijd moet blijven.’