'Als zijn dochter kwam logeren, moest ik weg'

'Ik was twintig jaar getrouwd en had drie kinderen toen ik in 2005 ging scheiden. Twee jaar later leerde ik mijn tweede man kennen, we kochten al snel samen een huis omdat we wisten dat dit voor altijd was. Acht jaar duurde die relatie. Toen merkte ik op een dag dat ons heilzame huwelijk was veranderd in een grote kibbelpartij. In alles zagen we een reden om te twisten. We snauwden tegen elkaar over de boodschappen, waarvan we altijd vonden dat de ander die gedaan had moeten hebben. Ik verweet hem dat hij mij altijd de tuin liet doen en dat hij nooit zei hoe leuk ik eruit zag. Dan klapte hij dicht en zei niets meer. Hij was een rationele man, een die zich geen raad wist met mijn emoties, en ik dreef steeds verder af.

En ja, toen ontmoette ik op een congres Daniël. We raakten aan de praat zoals dat gaat op congressen, en ik merkte hoe licht en vrolijk hij mij maakte, hoe blij ik werd van zijn jongensachtige gedrag. Al na een maand verliet ik mijn man voor deze slanke, lange, blonde vent. Ik pakte mijn kleren en fotoalbums en legde een brief op de keukentafel waarin ik mijn echtgenoot liet weten dat ik voorgoed weg was. Ik schreef dat ik al zo lang zonder succes had geprobeerd met hem te praten, en dat ik nu in mijn eentje verder ging. Dat laatste was niet helemaal waar. Mijn verhouding met Daniël kreeg steeds vastere vormen. Ik had dan wel mijn eigen appartement, maar we deden veel samen. Het praten dat ik al die jaren had gemist, lukte met hem wel, en de seks was verrukkelijk. Ik was 50 en dolblij. Eindelijk had ik de liefde gevonden zoals ik haar het liefst had: niet doortrokken van gevit, maar vrij van geest en lichaam. Mijn man schreef me in een lange brief terug dat hij zich doodgeschrokken was, dat hij mijn schielijke vertrek niet had zien aankomen. Of ik hem alsjeblieft een kans wilde geven. Maar ik antwoordde dat het me speet. Het was te laat. Met Daniël ging ik naar concerten, met Daniël lukte alles zonder dat ik erom hoefde te vragen. Daniël en ik hadden zelfs dezelfde studie gedaan. Zo diep gingen onze gezamenlijke wortels.

Onbeteugelde liefde

Ik trok bij hem in, maar als zijn dochter van 18 kwam logeren, werd van mij verwacht dat ik wegging, want zij wilde mij niet ontmoeten. Hij zei niet tegen haar: deze vrouw is mijn leven, en als het je niet bevalt, heb je pech. Dat vond ik wonderlijk, maar met mijn verliefde hart begreep ik alles. Gelukkig ondernamen we met zijn tweeën veel en dat maakte alles goed. Op een keer was hij met zijn dochter op vakantie en zag ik kans zijn huis op te ruimen. Het was een vies huis, heel anders dan de kleine villa die ik met mijn man bewoonde. Daniël had een konijn dat gewend was los rond te lopen, de hele kamer stonk naar ammoniak. De buren namen het ook niet zo nauw met de hygiëne en lieten hun hond in de tuin poepen, zodat het buiten rook naar het Vondelpark in de zomer. Maar het ging mij natuurlijk niet om de spullen en luxe, maar om de onbeteugelde liefde. Ik vond mezelf nu veel gelukkiger dan in de tijd dat ik tussen de designmeubels en het antiek leefde, ik was veel gelukkiger met die zestig vierkante meter dan vroeger met die tweehonderd. Tijdens Daniëls afwezigheid, maakte ik alle keukenkastjes schoon, gooide de bedorven etenswaren weg en haalde alle troep uit de tuin, kocht nieuwe planten, bedekte de grond met gemalen boomschors en zette nieuwe tuinstoelen neer. Hij stuurde berichtjes dat hij mij miste, noemde me lief en schatje en we konden niet wachten elkaar weer te zien. Maar toen hij terugkwam, vroeg hij of ik even een weekend naar vrienden wilde gaan, want zijn dochter logeerde nog bij hem.

Onvolwassen

Dat weekend voelde ik me onbehaaglijk, maar de vriendin bij wie ik verbleef, stelde me gerust en zei, denk aan dat prachtige lied dat hij voor je heeft geschreven en gezongen. Twee avonden later stond hij voor me met verschrikte kinderogen en zei: ik wil stoppen. Ik kon het niet geloven, we hadden nog nooit ruzie gehad. Om zijn besluit te verklaren, sleepte hij er van alles bij: van de dood van zijn moeder tot de dochter die een onberedeneerde hekel aan mij had. Hij huilde. Ik stamelde: De afgelopen maanden waren toch geweldig? Ja, zei hij, ze waren geweldig, en toch wil ik niet verder. Diezelfde avond ben ik boos opgestapt. Had ik hiervoor huis en haard verlaten? Mijn man was dan wel altijd met zijn werk bezig, maar zo onvolwassen als Daniël zou hij zich nooit gedragen. Wat had ik aangericht? Ik verlangde opeens naar een plek zonder konijnen en een straat zonder tokkies, een buurt waar niemand raar opkeek van een dame en hakkengeklik. Een paar weken later zaten mijn man en ik weer aan tafel en spraken vijf uur met elkaar, langer dan in al die acht jaar ervoor.

Ik ben weer thuis. Mijn man en ik zijn weer samen. Ik ben niet meer de vrouw die haar verliefdheid van de daken schreeuwt, maar ik hang op de bank en laat soms een wind. Als mijn man thuiskomt, zorg ik dat ik de bonbons heb gehaald die we allebei zo lekker vinden en als mijn zoon het weekend komt, kijken we met z'n drieën een film. Mijn man wordt nog steeds opgeslokt door zijn werk, maar is veel attenter geworden. Ik ben net op tijd de midlifedans ontsnapt. Ik snauw niet meer. Misschien was ik wel meer verliefd op de liefde dan op die man zelf. Die nieuwe tuinset ben ik zelf bij Daniël met een aanhanger gaan halen. Ik ben weer wie ik was, samen met de man die me niet op een voetstuk zet, maar gewoon van me houdt.'

Op verzoek van de geïnterviewde is de naam Jacintha gefingeerd. Ook geïnterviewd worden over liefde en lust? Mail een korte toelichting naar lust@volkskrant.nl