Almere terminus
U hebt zojuist plaatsgenomen in een gerieflijke bus. Frisse stoelbekleding met een aardig motiefje. Kachel aan. En U maakt zich op voor een snelle spurt richting de volgende afspraak....
'Mijn collega komt zo bij U.' Bus- en tramchauffeurs hebben inderdaad diezelfde slepende tred van de ober. Platvoeten die niet meer vooruit willen. U verbijt zich. U ziet die afspraak langzaam verpulveren. Uit de keet komt niets of niemand. U bent moederziel alleen achtergelaten op een industrieterrein in Almere, volgezet met gesloten bedrijfsdozen waar vermoedelijk de laatste vertegenwoordiger in 1980 is geweest.
U zoekt afleiding. Het wordt nu tijd voor zelfs de onnozelste berichtjes in de krant, die U normaal gesproken overslaat. U spelt de koersen, de stand van de buitenlandse valuta en weet nu dat het op Malta 18 graden is, licht bewolkt. Langs de ruiten stroomt de Almeerse regen die zo ongeveer het hele Almeerse uitzicht beneemt, maar gelukkig valt er niet zo veel uit te zien. De chauffeur die zijn tas in het rek slingert, is van het opgewekte, energieke soort.
Nu zou het toch nog goed kunnen komen met die afspraak, taxeert U. Aan de grijp op het stuur en aan de manier waarop hij de busbaan opkoerst, daar leidt U uit af dat hij de verloren tijd wil inhalen. U haalt eens opgelucht adem. Aan de chauffeur ligt het niet. Nee, het ligt aan de planologen die in de middeleeuwen van deze eeuw, zo rond 1974, bedacht hebben dat er een rondrit door Almere-Haven gemaakt dient te worden opdat de buspassagier kennis kan nemen van schotelantennes op prefab-balkonnetjes, van lek gestoken abri's, van vroeg oude houtskeletbouw en van groenmarkering met biels. Nee, aan de chauffeur ligt het niet, die is geperst in het corset van de dienstroute die Midnet voor hem heeft uitgestippeld.
De hoop die U zoeven nog had, is al weer vervlogen. De snelbus naar Amsterdam-Amstel moet eerst nog langs De Marken, de Grienden, de Weerden en Andere Oorden. We zitten gevangen in een geriefelijke gevangenis op een spoor waar we niet afkunnen: de vrije busbaan. Geen tegenligger die ons dwarsboomt. De stoplichten springen op groen zodra we in aantocht zijn. Dat past bij gevangenentransport.
U kunt zich niet langer concentreren. De lucht van dampende jassen vermengt zich met het polystyreen van de stoelen, uw medepassagiers lijken zich met hun volgezogen jassen verder op te dringen, zodat het zweet U begint uit te barsten. Maar U herhaalt, rustig blijven, ontspannen! Twintig minuten later ziet U opnieuw dat troosteloze industrieterrein en die aftandse pauze-keet voor de chauffeurs aan uw linkerhand opdoemen. U hebt gewoon een rondje Almere-Haven afgelegd. Amsterdam is nog geen centimeter dichterbij gekomen.
En de bus meert aan bij Het Oor, waar alle bussen uit de polder aanmeren en iedereen op elkaar wacht. De chauffeur stapt uit. Zijn collega komt zo bij ons.
Jaap Huisman
