In dit park luieren en sporten omwonenden van alle kleuren en achtergronden met elkaar
In het Burgess Park van Zuid-Londen stelde fotograaf Max Miechowski tot zijn opluchting vast dat diversiteit nog steeds een vrolijke boel kan zijn.
Toen de jonge Britse fotograaf Max Miechowski (1989) bijna drie jaar geleden uit de provinciestad Leeds naar Londen verhuisde, was hij voorbereid op een harde, gepolariseerde sfeer. Zo ervaart hij het politieke klimaat in het Verenigd Koninkrijk in de ban van de Brexit, waar politici sentimenten van ‘wij’ en ‘zij’ aanwakkeren. Maar in het grote Burgess Park, waarvan hij in de buurt kwam te wonen, trof hij een geheel andere ambiance: omwonenden van alle kleuren en achtergronden waren er met elkaar aan het barbecuen, luieren of sporten.
Met het warme licht van de lange, hete zomer van 2018 legde hij personen in het park vast. Al babbelend, want hij wil zelf ook een van de deelnemers aan het parkvertier zijn en hij hoopt dat dit te zien is aan de informele, vriendelijke sfeer die zijn foto’s uitstralen. Hij was blij verrast door ‘het gemeenschapsgevoel’ dat hij aantrof en hoopt dat zijn fotoserie laat zien dat er nog best zoiets bestaat als een tamelijk harmonieuze en vrolijke multiculturele samenleving.
Burgess Park is een van de grootste openbare parken van Londen. Het ligt ten zuiden van de Theems en is ontstaan in een gebied waar door de Luftwaffe in de Tweede Wereldoorlog huizen, fabrieken en woonblokken waren platgebombardeerd. In de jaren erna werden steeds nieuwe stukken grond toegevoegd aan het park, dat in 1974 pas de naam kreeg van de eerste vrouwelijke burgemeester van het stadsdeel Camberwell, Jessie Burgess. Ook later werden oude gebouwen gesloopt om het park uit te breiden en het groeit nog steeds. ‘In de jaren tachtig was dit deel van Londen rauw en gevaarlijk, maar mede door het park is het een prettige, multiculturele woonwijk geworden.’
Miechowski (zijn Poolse opa vluchtte in de oorlog naar Groot-Brittannië) herinnert zich zijn eerste kennismaking met het park: ‘Ik zag enorme rookpluimen opstijgen tussen de bomen en dacht dat er iets ergs aan de hand was. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het barbecues waren. De gemeente heeft in het park stenen barbecues gebouwd, echt met het doel dat mensen er met elkaar aan het braden en eten slaan, om de saamhorigheid te bevorderen. Zoiets heb ik nog nergens anders in de wereld gezien in een park.’