Neeltje kreeg geen chocolade of kauwgom, maar een SS-ring in haar handen gedrukt

Haar moeder begreep natuurlijk wel wat haar dochter had gekregen. De twee bliksemtekens op de ring waren het symbool van een de meest gevreesde en fanatiekste terreurorganisaties van de nazi’s. Ook in Nederland, waar de SS onder bevel stond van Generalkommissar Hanns Albin Rauter, was de organisatie berucht.

Geen wonder dat moeder de ring afpakte. Maar ze hield zich ook aan haar belofte en bewaarde de ring. ‘Ze heeft me willen beschermen, dat was haar gedachte’, denkt Neeltje. Pas toen ze ouder was, en de betekenis van de ring begreep, kreeg ze hem van haar moeder.

Van de oorlog zelf herinnert ze zich slechts flarden. Als er bommen vielen, rolde haar zus zich helemaal in de gordijnen om het niet te horen. Ze hoort haar moeder nog haar vader waarschuwen als hij zich in de nabijgelegen fabriek verschool voor de Duitsers.

‘Dan ging hij voor het raam van de fabriek staan en kon ze hem zien’, vertelt Neeltje. ‘‘Theo, ga daar toch vandaan!’, riep ze dan. ‘Straks kunnen ze je zien.’’ Waarom hij dan voor het raam ging staan, weet ze eigenlijk niet. ‘Ja, dat was niet zo verstandig.’

Van de bevrijding herinnert ze zich nog dat iedereen stond te juichen. ‘Ik dacht: het is feest, de koningin is vast jarig.’

Na de oorlog heeft ze de ring altijd gehouden. In het begin liet ze hem nog weleens zien aan vrienden en kennissen. ‘Nee, er was nooit iemand die dacht dat wij zelf fout waren geweest. De meesten schrokken er wel van. Het is natuurlijk ook afschuwelijk.’

Al snel belandde de ring in een eierdopje, helemaal in de hoek van de kast zodat niemand hem kon zien. Tot ze twee jaar geleden in de krant las dat in de bunker tegenover haar ouderlijk huis een oorlogsmuseum zou komen. ‘Ik had altijd in mijn hoofd: die ring hoort niet bij mij, die komt op een gegeven moment op een goede plek. Dit is de beste bestemming.’

_{Met dank aan Museum Bunker Alkmaar ’40-’45.}