Yvette bakt warme appelslice met een neutje whiskey voor de stemming

Hannah, mijn ruim-in-de-tachtig-jarige buurvrouw, groeide op op onze berg, ze heeft nooit ergens anders gewoond. Als haar moeder wilde koken, ze de vuile vaat (of zichzelf) moesten wassen, moest Hannah de deur uit. Ze liep met twee emmers, in elke hand een, het pad vanaf haar ouderlijk huis omhoog. Niemand op de berg had water uit de kraan, dat moest iedereen zelf met emmers scheppen uit de kleine bergrivier de Haín. Die stroomt nog steeds, bij haar een paar honderd meter de berg op, en vanaf ons huis, zo’n 2 kilometer verderop, nét over de nok. Dat was nóg veel verder lopen, vertelde meneer O’Sullivan, die lang geleden in ons huis opgroeide en even op visite was om herinneringen op te halen. Ik schonk hem thee in, met een wolkje melk. Hij speelde vroeger met mijn oude buurvrouw, want ze hebben ongeveer dezelfde leeftijd.

In gedachten zag ik ze lopen, die twee kinderen, met die emmers, dat gezeul, het regende waarschijnlijk ook nog. Het pad is tot op de dag van vandaag nog steeds niet echt verhard. Goddank hebben we nu een waterpomp, aan de overkant van de weg tegenover ons huis. De pomp staat in een klein huisje naast de kleine schuur waar nog oud hooi in ligt en een melkkar voor een ezel of klein paard.

Meneer O’Sullivan vertelt terwijl hij in zijn thee roert. Over de schuren die we nu aan het herstellen zijn, hoe zijn overgrootouders daar ooit hadden gewoond en daar zijn opa kregen en hoe die opa met O’Sullivans oma het huis bouwden waar wij nu in wonen. Hij vertelde over de buren die nog steeds allemaal hier aan het lange bergpad wonen en over de vos, de das, de konijnen en de vele vogels, en de dieren op de boerderij.

Samen keken we in alle kleine gebouwen die bij het huis horen. De oude man schuifelde met kleine stappen voor ons uit van de ene naar de andere deur. In het oude hooi naast het pompgebouwtje zagen we de oude vos. Voor de laatste dag van zijn vossenleven had hij deze plek uitgezocht. Hij lag er vredig bij, zijn pootjes opgetrokken onder zijn zachte snorharen. Het leek net alsof hij sliep. Plechtig bleven we even bij hem en trokken toen heel zachtjes de deur van de schuur dicht.

Nog even thee in de keuken, uit de oven kwam warm gebakken appelkoek, een recept van buuf Hannah nota bene, met een door mij toegevoegd neutje erdoor voor de stemming en extra herfstige specerijen. Want voor ons is het nog even geen winter.

Hannah’s appelslice

Verwarm de oven voor op 180 graden. Roer de whiskey door de appelschijfjes en laat even staan. Meng het bakmeel met de specerijen, het zout en de suiker. Rasp de koude boter met een grove rasp boven de kom en roer erdoor. Schep de appelschijfjes met aanhangende whiskey ook door de bakmeelmix.

Klop de eieren met de room los en schep het door het mengsel. Het beslag is nu best stevig en goed met appel gevuld.

Vet een bakblik van 25 x 35 cm in met boter. Bekleed met op maat geknipt bakpapier en vet dat ook in. Schep het beslag erin en strijk het glad met de achterkant van een natgemaakte lepel.

Meng de rietsuiker met de specerijen. Bestrooi de bovenkant van de koek ermee en bak hem in ongeveer 35 minuten mooi bruin en gaar.

Laat even afkoelen, til hem aan het bakpapier uit de vorm en snij hem dan in gelijke stukken.

Opmaaktip:

De koek blijft, mits ingepakt in een luchtdichte doos of zak, wel een week goed in de koelkast. Is hij droog? Prik er een paar keer in met een prikker en overgiet met een paar druppen whiskey of sterke zwarte thee. Geef er een lik gezoete slagroom bij.

Instagram: @yvettevanboven