Bij deze instagrammable buitenplaats kwamen de influencers en vloggers vanzelf

Precies op het moment dat u denkt dat het redelijkerwijs niet nóg idyllischer kan, laten ze bij Plantage Rococo de veulens los. U zit op een gemakkelijke vintage stoel naast het grote landhuis met vier torentjes. Onder oude beuken bent u al over halfverborgen laantjes gekuierd zonder een mens tegen te komen, langs poelen waar ieder moment een kikker met een gouden bal uit kan opduiken. Het vogelgezang is oorverdovend, het zonlicht wordt gefilterd door het jonge gebladerte, en weerspiegeld in de hoge ramen van het landhuis. ‘God, wat is het hier mooi’, zucht u. ‘Bijna té mooi.’ En op dat moment dartelen ze dus de van pinksterbloemen vergeven wei in: vier volbloedveulens op wiebelbenen.

Bezoekers van Buitenplaats Waterland bij Velsen worden bij de ingang van het landgoed verwelkomd met: ‘Lucky You!’, en het versterken van dat bofkontgevoel lijkt een belangrijke kernbezigheid van dit ‘eco-friendly hotel, restaurant, café en garden’. Alles in het huis ademt grandeur, terwijl de inrichting tegelijkertijd zeer zelfbewust instagrammable is: met veel strategisch geplaatste objecten, kunstboeken, grote planten en vintage meubels. ‘Het moet voelen alsof je mag logeren in het huis van een rijke tante’, lacht eigenaar An de Rijke (52) – haar prachtige dochter Noah (22) serveert koffie en thee in krullerig omaservies.

Onlogisch is die vergelijking met die suikertante niet. Als in 17de- en 18de-eeuwse zomers de stank van de grachtengordel ondraaglijk werd, trok iedere hotemetoot die het betalen kon met z’n boeltje naar buitenplaatsen als deze. Burgemeesters en hun kinderen, kooplieden met hun vrouwen en maîtresses, allemaal vertrokken ze per boot naar zomerverblijven die zich buiten de stinkende hoofdstad bevonden, in het weelderige groen. Het waren paleizen langs de duinrand waarin je een complete huishouding plus veertig man bezoek kwijt kon, met eromheen zorgvuldig aangelegde Engelse tuinen, Marie Antoinette-waardige boerderijtjes, prieeltjes, balzalen en torenkamers. De Boreeltjes, de Van Limburg Stirumpjes, Archibald Pope – een hele trits Amsterdamse burgemeesters en rijke kooplieden bezat op zeker moment dit landgoed van 26 hectare.

De Rijke was eerder fotograaf voor bedrijven als Sissy Boy. Met haar man Gerrit (‘Die komt uit de reclamewereld, hij kan lekker stylen’) begon ze in 2009 Buitenplaats Plantage in Vogelenzang, in een oude kas. ‘We wilden iets Vrije School-achtigs: alles zelf gemaakt, alles organic en lokaal, veel oog voor detail.’ Het werd een groot succes. Begin vorig jaar nam het echtpaar, samen met hun twee kinderen, ook de exploitatie van het rijksmonument Waterland op zich. ‘Het terrein was altijd afgesloten geweest voor bezoekers – de afgelopen achttien jaar zat er een soort partycentrum in. Het was een soort bruiloftenfabriek geweest, alles was afgeragd en suf. Maar we zagen ook de prachtige muurschilderingen, de plafonds, de kroonluchters, het lícht – het is een plek om verliefd op te worden.’

Alles biologisch

Inmiddels is de inrichting van het grote pand – er zijn elf hotelkamers en een restaurant en bar beneden – door het echtpaar modisch ingericht. Her en der staan draagbare platenspelers, in de bar drink je huisgemaakte kombucha en cocktails van lokaal gedestilleerd. ‘We richten ons op de bewuste horecagast’, vertelt De Rijke. ‘Die zijn, net als wij, heel kritisch op wat ze consumeren – alles biologisch, geen witte suiker, veel vegan. Ze houden niet van concepthoreca maar van bijzondere plekjes. Die gaan voor dit soort plekken normaal naar Bali, Ibiza of Marrakech, maar dit jaar moesten ze verplicht allemaal aan de staycation.’ Ze kwamen dus vanzelf, de influencers en vloggers. ‘We hebben niks aan marketing hoeven doen.’

In de keuken maakt chef Jeroen Jungbacker (39), die eerder bij de Bokkedoorns en Bord’eau werkte, een soort veganistische ‘filet americain’ – een slaatje van grofgehakte, aangemaakte citroenbonen van de firma Smak uit Lutjewinkel. Hij versiert ze met ingemaakte groenten en blaadjes uit de tuin: vogelmuur en Oost-Indische kers.

Buiten zetten lunchgasten zich op het zijterras, en worden rijkgevulde picknickmanden afgehaald. Nu loopt er weer een ganzenpaar met twaalf pullen voor ons langs. In de rotan schommelstoel die in de beukenboom is gehangen, wiegen twee hele knappe mensen loom heen en weer – ze hebben van dat onbegrijpelijk golvende haar, en maken aan de lopende band foto’s.