'Twee jaar geleden liep ik nog in safarikleding'

Vorige baan

'Via allerlei omzwervingen belandde ik rond mijn 40ste in Zimbabwe. Wat een avontuurlijke rondreis van twee maanden moest worden, werd meer dan tien jaar lang mijn voltijdbaan. Kamperen tussen de leeuwen, autopech in de savanne, elke dag was weer spannend. Als reisleidster ben je de verbindende factor in een groep mensen. Zeker de eerste jaren was er nog amper internet, dus reizigers wisten vaak niet waar ze aan begonnen. Samen een toilet bouwen in de bush schept toch een band.'

De omkeer

'Hoe langer je in Afrika woont, hoe moeilijker het is om je weer aan te passen aan het gestroomlijnde ritme in Nederland. Al eerder keerde ik terug, maar dan bleef ik nooit lang. Kantoorbanen vond ik dodelijk saai: ik wil weg, dacht ik dan waarop ik weer een ticket boekte naar Oost-Afrika. In 2014 veranderde dat. Ik zou manager worden van een gastenhuis in Tanzania, maar dat bedrijf bleek op losse schroeven te staan. En toen werd ik ook nog beroofd. Op een gewelddadige manier werd mijn tas afgenomen, waarna ik achter een geblindeerde auto werd meegesleurd. Dat was zo heftig, dat ik dacht: en nu is het klaar. Ik wil dit niet meer.'

De klik

'Ik was nog maar twee maanden thuis, toen ik via een uitzendbureau op gesprek mocht komen bij Gemeente Utrecht. Vanwege de organisatie van de Tour de France had de gemeente extra handen nodig. Achteraf is het allemaal ontzettend toevallig geweest, want de gemeente zoekt niet vaak via dat uitzendbureau personeel. Het klikte meteen en een week later begon ik als management-assistent op de afdeling Maatschappelijke Ontwikkeling.'

De sprong

'In eerste instantie was ik vooral blij dat ik überhaupt weer een baan had; dat werken als ambtenaar leuk kon zijn, had ik nooit gedacht. Bij zo'n grote gemeente zit je bovenop de actie. Ik was verbaasd over de drive en open sfeer op de afdeling.

Na een jaar werd ik gevraagd te komen werken in het team van de burgemeester. Samen met mijn collega's waak ik over zijn agenda en zorg ik ervoor dat zijn werkdag soepel verloopt. Het klinkt misschien niet spannend, maar dagelijkse gebeurtenissen en een volle planning vragen dat ik snel moet schakelen. Waar moet de burgemeester bij zijn, wat kan verplaatst worden?

In Afrika was ik vaak op mezelf aangewezen. Dat ik nu in een team werk, voelt als een luxe. Als reisleidster leerde ik al om prioriteiten te stellen, dat komt nu goed van pas. En ik laat me niet snel gek maken door intimiderende types. Ik heb voor hetere vuren gestaan.'

De toekomst

'Twee jaar geleden liep ik nog in safarikleren door de savanne, nu ga ik in rokjes en op pumps naar mijn werk. Soms mis ik de warmte in Afrika, de gulle lach van de mensen daar. Toch heb ik nu een punt bereikt waarop ik denk: ik hoef niet meer zo nodig te reizen.'