Surfgoud

Samen met de bank voor superrijken J.P. Morgan en met 's werelds grootste goudzuiveraar PAMP steekt het concern 20 miljoen dollar in een website voor dit doel. De website zal GoldAvenue gaan heten.

'Een logische stap', zegt Keith Goode, goudanalist in Australië niet-verrast. 'Het verbaast me dat het nog niet eerder is gebeurd. Uiteindelijk gaat het erom dat je je goud verkoopt.'

AngloGold is niet de eerste goud onderneming die zijn strategie opschuift richting consument. Een kleinere goudzoeker met de grappige naam Gympie Gold maakte vorige week al bekend in zee te gaan met een Amerikaanse sieradenmaker.

Via GoldAvenue kunnen ook beleggers en professionele handelaren aan goud komen, maar in eerste aanzet is de website bedoeld voor de consument. 'We hebben bedacht dat we naar buiten moeten treden en op zoek moeten naar de klanten als we de toekomst van de bedrijfstak in eigen handen willen houden' zegt president Billy Godsell (helaas, geen Goldsell) van AngloGold.

En Mehdi Barkhordar, de baas van PAMP en straks ook de baas van GoldAvenue, zegt: 'We willen alles van goud verkopen. Als je aan goud denkt, dan zul je aan ons denken.' Alles, daarmee bedoelt hij: sieraden, broodjes, horloges, klokken, wellicht badkranen. Nog voor het voor goudverkopers zo lucratieve kerstseizoen wil GoldAvenue operationeel zijn.

De eerste consumenten die via GoldAvenue hun trouwringen kunnen inslaan, zijn de Amerikanen. Daarna komt een aantal landen die tot de Derde Wereld worden gerekend, en pas dan zijn de Europeanen aan de beurt.

Dat de Derde Wereld gaat vóór Europa, heeft een duidelijke reden. In vele van die 'arme' landen wonen rijke mensen die dol zijn op goud. Die ook beleggen in goud. En deze groep mensen is overduidelijk een van de doelgroepen van Gold Avenue. Goud voor beleggingsdoel einden is al vanaf 50 dollar te koop. 'Het probleem met de westerse goudmarkten is dat ze onderontwikkeld zijn', zegt Godsell.

Met deze stap komt AngloGold iets dichter bij het bedrijfsmodel dat voor sommige andere grondstoffenconcerns geldt. Voor de olie-industrie met name. Shell doet alles met de zwarte drab zelf. Zoeken. Oppompen. Verschepen. Raffineren. Verkopen aan de klant.

Het olieconcern kan dit doen, dankzij het feit dat automobilisten geen benzine tanken maar een merk. Goud is geen merkartikel. Het wordt verwerkt in merkartikelen (Rolex) of móet juist merkloos zijn om zijn 'unieke' karakter te benadrukken. Het terrein der trouwringen is nog niet platgetreden door Nike.

Daarom hebben duredingenconcerns in de goud en diamantenbranche de markt altijd op een andere manier beheerst. In deze sectoren richtten ze zich vrijwel uitsluitend op de winning.

In de diamanten heerst het Zuid-Afrikaanse concern De Beers. Dat gaat uitstekend. Af en toe dreigt een deel van de markt wel aan De Beers te ontsnappen, maar in het algemeen is de greep knellend en effectief. Vrijwel alle diamanten in de wereld worden via De Beers verhandeld. Zonder dat de diamanten het merk van De Beers krijgen ingeslepen.

In goud was de situatie vergelijkbaar. Een paar grote goudconcerns beheersten de toevoer van goud tot de markt, regelden daardoor de prijs en waren zeer tevreden.

Tot vorig jaar een stel nieuwlichters de markt verpestten: de centrale banken. Altijd de beste klant van de goudzoekers geweest, en nu plotseling de grootste concurrent. Allemaal tegelijk besloten de centrale banken dat ze eigenlijk geen goud meer nodig. Ze hadden het idee dat de steentijd al een paar jaar voorbij is, en dat ze met dollars op de giro nog een mooie rente kunnen trekken. Dus werden tonnen goud op de markt geslingerd.

'Nu de centrale banken verkopers zijn geworden, moeten wij op zoek naar andere kopers', zegt Godsell. Duisenberg en zijn collega's hebben AngloGold de consumentenmarkt opgejaagd.