Is Unilever van de regen in de drup beland?

Het leek een leuk idee om de aandeelhouders te paaien. Unilever verhuisde het hoofdkantoor naar Londen omdat Groot-Brittannië, in tegenstelling tot Nederland, geen dividendbelasting kent. Maar hiermee heeft het zich ook uitgeleverd aan de Angelsaksische aasgieren die boven de City vliegen als meeuwen boven een vuilnisbelt. Zij maken nu zoveel stennis binnen Unilever, dat de voedings- en verzorgingsgigant aan de rand van een afgrond staat.

Topman Alan Jope zal zich achter de oren krabben of hij met de verhuizing wel verstandig heeft gehandeld en niet beter zijn spullen kan pakken om terug te keren naar het veilige Rotterdam. Niemand twijfelt eraan dat Nederland de verloren zoon weer in de armen zal sluiten. Of misschien kan hij met het hoofdkantoor nog beter verhuizen naar Frankfurt of Parijs? In het Rijnlandse model is het voor een bedrijf dat niet alleen aandeelhouderswaarde wil koesteren, een stuk beter toeven. Onwelgevallige indringers worden daar even hardhandig buiten de deur gehouden als anti-vaxxers bij het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Unilever zit vol idealen. Een duurzame wereld staat hoog in het vaandel. En ethische waarden worden ook gekoesterd, zoals een ‘leefbaar loon’ voor de werknemers van toeleveranciers. Paul Polman en zijn opvolger Alan Jope zijn daarvoor veelvuldig gecomplimenteerd. Alleen delen de aandeelhouders van Unilever die idealen niet. Zij vinden kinderarbeid en palmolie niet erg. Soms lijkt Unilever met zijn idealen vooral korte termijn speculanten (hedgefondsen) aan te trekken die een slaatje willen slaan uit de onderwaardering van het bedrijf op de beurs. Er zouden vele grote aandeelhouders zijn, zoals Nederlandse pensioenfondsen die zich profileren met hun esg-beleid (environmental, social & governance), waarbij een balans wordt gezocht tussen winsten, transparantie, sociale belangen en milieu. Maar zij kiezen blijkbaar voor windmolens en waterstof en niet voor tandpasta, ijs, wasmiddelen en pindakaas. Of ze zitten in Unilever, maar laten zich niet horen.

Dat doen de zogenoemd activistische beleggers als Nelson Peltz en Terry Smith wel. Zij vinden de duurzaamheidsobsessie maar flauwekul en constateren dat Unilever amper groeit. Ze willen dat de waarde-ontwikkeling van het aandeel Unilever concurreert met dat van Procter & Gamble of Nestlé. Nu blijft het inmiddels exclusief Britse concern daar ver op achter. Desnoods moet Unilever maar in stukken worden gezaagd. Weg met het ijs en de pindakaas en alleen nog shampoo en deodorant.

In Londen is Unilever aan deze heidenen overgeleverd. Daar heeft Jope zelf voor gekozen. Maar inmiddels lijkt hij in paniek. Na een mislukt bod op de verzorgingspoot van GlaxoSmithKline (GSK) heeft Jope besloten 1.500 duurbetaalde topmanagers de deur uit te zetten. Misschien had de topman van Unilever toch wat meer op de lange termijn kunnen opereren als hij met een fikse beschermingswal in Nederland was gebleven. Dividendbelasting is een lastige kwaal, maar minder erg dan in stukken te worden gescheurd.