Griekenland

Griekenland is de wankelste dominosteen in de eurozone. Het land heeft economisch in bijna alle opzichten het meest fout gedaan van alle eurolanden. Het is niet alleen het meest over de schreef gegaan met het begrotingstekort maar ook met de staatsschuld. Die is relatief twee keer zo hoog als die van Spanje en wordt door analisten al als onaflosbaar gezien. Het is het land met de meeste ambtenaren, de meeste corruptie en het meeste gesjoemel met cijfers.

Eigenlijk heeft Griekenland veel mee: de geschiedenis, het klimaat en de strategische ligging. Magnaten als Onassis en Stavros Niarchos hebben na de oorlog de basis gelegd voor een bloeiende maar ook enigszins kwijnende bedrijfstak. Drieduizend schepen – 18 procent van de wereldkoopvaardijvloot – varen nog altijd onder Griekse vlag. Maar dat zijn er tweeduizend minder dan eind jaren zeventig.

De export stelt weinig voor. De Griekse economie is de meest geslotene van de hele eurozone. Export is goed voor maar 5 procent van het totale bbp, zodat het land per definitie een enorm tekort heeft op de handelsbalans. Als Griekenland het ergens van moet hebben, is dat het toerisme. Dat is goed voor 15 procent van het bbp. Maar juist daarin is vooral buurland Turkije een enorme concurrent geworden.

Niettemin leiden de Grieken een riant leven. In 1938 was het inkomen van de Grieken 62 procent van dat van de Fransen, in 1980 was dat dankzij het toerisme gestegen tot 75 procent. Maar echt goed met Griekenland ging het pas toen het land lid werd van de EU en later van de eurozone. In 2007 verdienden de Grieken 90 procent van wat de Fransen verdienden. En hoewel in dat jaar de crisis uitbrak, was dat twee jaar later gestegen tot 98 procent.

De Grieken zijn nu welvarender dan de Italianen en de Zuid-Koreanen, twee landen die juist uitblinken in de export.

Het Griekse economische wonder, zoals het nog twee jaar geleden werd genoemd, was op drijfzand gebouwd.