Einde van bank blijft onbevattelijk

Een gure wind, regen, en de resten van een gesloopt Centraal Station waarop een grote poster prijkt met de tekst ‘Het doek is gevallen’: de honderden bezoekers van de aandeelhoudersvergadering van ABN Amro die donderdagochtend de wandeling maken van Rotterdam CS naar het congresgebouw De Doelen, komen aan symboliek niets te kort.

In De Doelen wordt het geen opgewekte vergadering. ‘Triest’, zegt bestuursvoorzitter Rijkman Groenink na de vergadering. ‘We staan niet te juichen’, zegt bestuurder Huibert Boumeester.

De vergadering is uitgeschreven om de aandeelhouders te informeren over de twee biedingen die zijn uitgebracht op de bank. Dat zou een feest kunnen zijn voor de aandeelhouder – een hoge prijs voor zijn aandeel – maar er is geen vrolijkheid.

Reden is wellicht dat de aanwezigen niet representatief zijn voor alle aandeelhouders. ‘Het grote geld’ is afwezig. Nog geen 5 procent van het aandelenkapitaal heeft zich gemeld voor de vergadering, de rest heeft volgens Groenink zijn conclusies al getrokken. Dat zijn de professionele partijen, de hedgefondsen die nog steeds 30 tot 40 procent van de bank bezitten, en de andere grote partijen die zich de afgelopen maanden op ABN Amro stortten.

Die komen niet naar Rotterdam om een paar uur te luisteren naar aandeelhouders die willen weten wie bij de bank verantwoordelijk is voor het vermelden van ‘Amsterdamse tijd’ op een vergaderstuk, terwijl de bijeenkomst toch in Rotterdam wordt gehouden? Bovendien viel er niets te stemmen.

De beslissing is praktisch dan ook gevallen, zegt het bestuur van ABN Amro. Geen van de biedingen wordt aanbevolen, maar bestuurder Wilco Jiskoot zegt bijvoorbeeld dat het ‘alleen in theorie’ nog mogelijk is dat het consortium verliest. Gevraagd naar de veronderstelde problemen van Fortis en Royal Bank of Scotland om het bod gefinancierd te krijgen, zegt hij: ‘Dat is een zeer hypothetische situatie.’

De boodschap – het is gedaan met de bank in deze vorm – lijkt nog nauwelijks door te dringen tot de kleine Nederlandse aandeelhouders, het type belegger dat gisteren wel aanwezig was. Dat ABN Amro zijn zelfstandigheid verliest, blijft voor velen een verbijsterend gegeven en keer op keer kwamen er in Rotterdam vragen uit de zaal over het zogeheten stand alone-scenario: waarom niet beide biedingen aan de kant geschoven, zelf wat onderdelen verkopen en dan vrolijk verder gaan op de oude voet? Of anders het ING-scenario: waarom niet weer eens toenadering gezocht tot de grootste bank-verzekeraar van Nederland? Dat het een keer mislukt is, wil toch niet zeggen dat het een andere keer niet kan lukken?

Vakbonden en ondernemingsraden hebben zich de afgelopen maanden ook in dergelijke alternatieven verdiept, maar die scenario’s werden gisteren nog maar eens rustig beargumenteerd terzijde geschoven door het bankbestuur. Met twee biedingen op tafel is nadenken over alternatieven een gepasseerd station, niet reëel, aldus Arthur Martinez, de voorzitter van de raad van commissarissen. Bovendien zijn die alternatieven al veelvuldig onderzocht, en had de bank op grond daarvan besloten zich te laten overnemen. En bovendien, aldus Groenink, was het de aandeelhoudersvergadering zelf die in april achter de voorstellen van het hedgefonds TCI ging staan, waarin is gepleit voor het verkopen van de bank of zelfs het splitsen ervan.

Zover is het nu. Groenink, met berusting: ‘Zo gaat dat in corporate Nederland.’ En daarna: ‘We hebben het zelf gewild. We hebben zelf gewild dat uiteindelijk aandeelhouders het voor het zeggen hebben.’