Duitsers eisen van poldermodel perfectie
'Hoe verdelen jullie dat?', vroeg een nieuwgierige Duitse vakbondsman aan FNV-voorzitter Lodewijk de Waal. Want driehonderd duizend mark is niet niets....
Van onze verslaggever
GÜTERSLOH
De buit hoeft niet verdeeld te worden, want in Nederland leven de sociale partners in tamelijke harmonie. Voor Duitse begrippen is dat buitengewoon, wat tegelijk de reden is de prijs toe te kennen. In de stichting eert de Bertelsmann-stichting namelijk het Poldermodel, waarvan Duitse werkgevers, vakbonden en politici hartstochtelijk hopen dat het de Krise der Sozialstaat zal oplossen.
Met meer dan vier miljoen werklozen kan Duitsland zijn blokkadepolitiek niet volhouden. De hoognodige hervormingen van het Duitse sociale marktmodel kunnen niet worden uitgesteld, gelooft Reinhard Mohn, de voorzitter van de Bertelsmann-stichting. Uit het buitenland kunnen we de voorbeelden plukken hoe het wel moet.
De Waal en zijn mede-voorzitters Hans Blankert van het VNO-NCW poogden tevergeefs de Duitsers teleur te stellen. Lang niet alles lukt. Het poldermodel is niet te exporteren. Het is hoe je met elkaar omgaat, zei De Waal. Wederzijds vertrouwen, probeerde Blankert. De meeste Duitsers keken ongelovig. Zij zijn gewend te spreken in verklaringen. Aan het luisteren naar elkaars argumenten is men nog niet toegekomen.
Die mirakelse Hollanders hebben een wonder gewrocht, en dan moeten ze niet gaan zeuren dat er wat aan mankeert, denken de Duitsers. Blankert en De Waal weten beter. Twee miljoen Nederlanders, vier keer zoveel als er werklozen zijn, staan buiten werk en maatschappij. Die er weer bij halen is de opgave voor de eerstekomende jaren.
Over de prijs is niet gevochten. Vakweging en werkgevers gaan het bestemmen voor meer werkgelegenheid voor allochtonen.
