De eerste volledig elektrische Mercedes is vooral een... eh, Mercedes

Tesla Model S’en, X’en en 3’en, BMW i3’s, Renault Zoes, Nissan Leafs, Jaguar i-Paces, Hyundai Kona’s, Audi e-trons, en we zullen er nog wel een paar over het hoofd hebben gezien: het voor elektrische auto’s gereserveerde dek in de parkeergarage bij het vliegveld van Oslo laat meteen zien dat het Noorwegen ernst is met de elektrificatie van het wagenpark. En dat verregaande stimuleringsbeleid van de overheid werkt: van de nieuw verkochte auto’s in dat land is nu meer dan de helft elektrisch dankzij onder meer flinke subsidies op de aanschafprijs, geen wegenbelasting, kortingen op tolwegen en parkeren, en toegang tot bus- en trambanen.

Niet zo gek dus dat Mercedes-Benz zijn eerste geheel elektrische auto, de EQC, in Noorwegen presenteerde. En dat de eersteling een forse SUV is geworden, mag ook geen verbazing wekken. Het is een onverminderd populair segment en van de traditionele fabrikanten gingen de naaste ‘premium’-concurrenten Audi en Jaguar al voor met elektrische hoog-op-de-potenstaanders. De EQC zit er qua formaat tussenin: wat kleiner dan de e-tron, wat groter dan de i-Pace. En met een vanafprijs van een kleine 81 mille is de Mercedes ook hier de middelste van de drie.

De fabrikant prijst de EQC aan als ‘de wegbereider voor een avant-gardistische elektro-esthetiek’. Geen idee hoe Mercedes die voor zich ziet, maar veel meer dan een minimale aanzet daartoe kan de auto niet zijn. Spannend is het vanbuiten bepaald niet. De EQC is gebouwd op het platform van zijn brandstofbroer GLC en lijkt daar ook op. Hier en daar wat strakker getrokken en een afwijkend front, maar dat is het dan ook. Het avant-gardistische moet komen van wat blauwe elementjes hier en daar en een doorgetrokken lichtbalk tussen de koplampen en de achterlichten.

En ook binnen is het vooral Mercedes zoals we dat kennen van de brandstofmodellen. Oké, de ronde, turbine-achtige uitstroomopening van de ventilatie hebben in de EQC plaatsgemaakt voor platte exemplaren, maar verder is het business as usual. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel. Het dashboard is een tikje druk, vergeleken met zijn concurrenten, maar natuurlijk wel met die twee mooie platte schermen die eruitzien als één. Materialen en afwerking zijn zoals we die mogen verwachten van een auto in deze prijsklasse.

Waarmee de EQC zich echt onderscheidt van zijn stalgenoten, is de rij-ervaring. Natuurlijk zijn er dat voor elektrische aandrijving kenmerkende altijd aanwezige koppel en het traploze, razendsnelle optrekken – de bijna 2,5 ton wegende auto heeft maar iets meer dan 5 seconden nodig om vanuit stilstand de 100 km/u te bereiken – maar vooral is er de stilte. De twee elektromotoren doen vrijwel geruisloos hun werk en ook wind- en bandengeruis zijn erg ver weg. Het is waarlijk voortzoeven, eventueel begeleid door een muziekje uit de prachtige Burmester-geluidsinstallatie.

Gevolg van al die stilte is wel dat je soms zonder het in de gaten te hebben (veel) te hard rijdt. Maar de EQC kan je tegen jezelf in bescherming nemen. Zet hem in de stand ‘maximum range’ en hij houdt zich aan de op de borden weergegeven maximumsnelheden. Wil je toch harder, dan werkt hij zelfs actief tegen: je moet een forse weerstand overwinnen om het stroompedaal verder in te drukken. Dan verpest je alleen wel de bedoeling van deze stand: het maximale aantal kilometers uit een acculading halen. De EQC trekt daar een flinke trukendoos voor open: de snelheid wordt niet alleen aan de borden aangepast, maar in samenwerking met de navigatie remt de auto ook af voor bochten, kruispunten en rotonden en desgewenst stuurt hij ook nog zelf. Het gaat dan alleen allemaal zo voorzichtig, dat zelfs de behoorlijk gedisciplineerde Noren (als u denkt dat de boetes in Nederland hoog zijn...) er ongeduldig van worden en inhaalpogingen gaan ondernemen.

Over het maximale aantal kilometers dat de EQC kan halen gesproken: dat is op papier 417, volgens de WLTP-norm, maar Mercedes erkent zelf al dat dat in de praktijk niet gaat lukken. De Duitsers geven als bereik 360 kilometer in de zomer en 260 in de winter op, en uiteraard zijn ook die afstanden afhankelijk van zaken als weer, verkeer en rijstijl. Of je moet het aan de auto zelf overlaten en de ergernis van achterliggers voor lief nemen.