Begin deze eeuw verhuisden mijn lief en ik van een Amsterdamse bovenwoning naar een eengezinswoning in Nijmegen. Zij was al in het oosten des lands, ik bleef achter in een huis vol ingepakte verhuisdozen en onze pittige asielkat Nina. Het was een mooie dag in mei, zo mooi dat onze buurvrouw haar parkietjes opgehokt liet luchten op het balkon. De verhuizing stond gepland voor de volgende ochtend.

Terwijl ik mij bekommerde om de laatste verhuisbeslommeringen vloog Nina door de keuken met iets kleurigs in haar bek. Ze had al weinig begrip voor haar opsluiting, en toen ontnam ik haar ook nog het bewegingsloze vogeltje.

Op het balkon zag ik een hoopvolle buurvrouw die ik met een somber gebaar het nieuws overbracht. Met het parkietje opgebaard in een champignonbakje heb ik afscheid genomen van haar en haar dochters. Een defect traliedeurtje had het parkietje een kort moment van vrijheid gegeven in de vlucht van twee meter tussen onze balkons. Dat dat geluksmoment onmiddellijk gevolgd werd door de dood, heeft iets klassiek tragisch.

Nina heeft het in Nijmegen altijd goed naar de zin gehad – diverse vogels en muizen deelden het lot van Icarus de parkiet – en ze is 20 jaar geworden.

Jeroen Bosch, Nijmegen

Een beter beste verhuisverhaal, wie biedt? We plaatsen er nog één, daarna volgt een nieuw thema. Suggesties zijn welkom. didu@volkskrant.nl