‘ZO’N VIDEO IS EEN SPEELTUIN’

Je zou When the lady smiles van de Golden Earring verwachten.

‘Dick Maas maakte er destijds indruk mee. Het was de eerste volwassen productie. Maar als je het nu terugziet, zijn er wel stuitende fragmenten. Slecht acteerwerk, knullige scènes. Het was Hollywood in Holland. Je had in dezelfde periode ook een clip van Rogier van der Ploeg, Talk talk talk van zijn eigen band Blue Murder. Een performance met van die bordkartonnen instrumenten. Heel minimalistisch, maar met veel artistieke kracht. Dat was eigenlijk interessanter.’

Bestaat ’ie wel, de Nederclip?

‘Ik zou geen specifieke kenmerken weten. Misschien is het bindende element wel dat het allemaal binnen Nederland blijft. Ik weet niet of dat iets zegt. Je had even het idee dat na Dick Maas iets op gang zou komen, maar het is een schijnbeweging gebleken. Er kwam geen opvolger. Ik zie soms goede ideeën, maar de gedachte die de kijker toch vooral overvalt, is dat er geen budget was.’

Dat is bij u anders?

‘Ik heb maar heel weinig clips op mijn naam staan. Twee met Anouk – The Dark en I live for you – en een met The Residents. Ik ben geen expert. Ik had er graag veel meer willen maken, maar tijd is mijn vijand. Zo’n video is een speeltuin. Je kunt helemaal los gaan. Clips zijn voor mij kleine kunstwerkjes, waarin beeld en geluid naadloos in elkaar overgaan. Het is een terrein waarin kunst en commercie elkaar de hand kunnen schudden. Maar de houding van de platenmaatschappijen is frustrerend. Ze behandelen artiesten respectloos. Ik kreeg eens te horen dat de eerste clip maar niet zo goed moest worden. De tweede, dat zou de klapper moeten zijn. Een platenbobo adviseerde me niet met de muzikanten te gaan praten. Die hadden er toch geen kaas van gegeten. Dan snap je niet hoe ik wil werken. Maar met Anouk lukt het wel. Die laat niet over zich lopen.’

Beschrijft u The Dark eens.

‘Het verbaast me dat die clip uit 2000 zo is blijven hangen. Anouk en ik vinden I live for you eigenlijk mooier, een bewegende Hollandse meester zien we erin. The Dark is een alchemistisch sprookje, met animatie, live-action, schilderwerk en fotografie door elkaar. Mixed media. Het gaat over een zoektocht naar zingeving, naar geluk. Je ziet aan het eind Anouk in het goud omhoog stijgen. Met de tekst heeft het weinig te maken. Ik hoor verhaallijntjes, wendingen en plots in de muziek. Veel kijkers vinden mijn werk nogal duister. Zelf zie ik dat niet zo. Ik ben wel op zoek naar het onderbewuste. Communicatie vanuit de emotie. Maar het beeld wordt tegenwoordig vaak opgediend in hapklare brokken, terwijl verbeelding juist zo bij muziek hoort.’

De clips hebben het moeilijk. Alleen TMF is nog een volwaardige clipzender.

‘Doodzonde. Maar de industrie heeft het er ook wel zelf naar gemaakt. Het zijn formats geworden. Kijk maar naar de hiphop: alleen maar trillende borsten en konten, veel goud, grote auto’s. In de rock- en r & b-scene is het niet veel beter. Het kan blijkbaar niet anders.’

Met wie zou u nog een clip willen maken?

‘Het kan niet meer, maar The Beatles, dat was natuurlijk geweldig geweest. Verder met mijn helden uit Groot-Brittannië, de Cardiacs. Als ik die hoor, komen direct visioenen: de Apocalyps, engeltjes; hun geluid plugt direct in op mijn gevoel. En dan nog iets met mijn eigen band natuurlijk, The Wreckers.’

Heeft Rosto een voor- of achternaam?

‘Jawel, maar die doet niet ter zake. De naam dateert uit mijn jeugd, in een vriendenclubje werd ik zo genoemd. Het is een samentrekking van de eerste letters van voor- en achternaam. Je voelt ’m al: Rolling Stone.’