Gevoelens van zinnelijke begeerte worden in het muzikale Spica opgewekt met erotische toetjes en grote borden vlees. Maar deze worden opgediend in een verder vooral seksloze, laffe productie.

Op het podium staat een grote restaurantkeuken. Het is er stampvol. Acteur Yorick van Wageningen speelt er vier personages: achtereenvolgens een kok, een dief, diens vrouw en haar minnaar. Naast hem staan ook de funkband Dash! en vier zangeressen, die een nieuw libretto van Jeannine Valeriano zingen. Kok Miguel Brugman bereidt ondertussen zijn exquise gerechten.

Het is een spannende fusion van disciplines die helaas niet altijd de gewenste uitwerking heeft. De band is op dreef, maar de zangeressen zijn vaak slecht te verstaan. En het verhaal dat Van Wageningen vertelt, is ook nog eens erg vlak. Het is geschreven door Gilles Biesheuvel, die het baseerde op Peter Greenaways film The cook, the thief, his wife and her lover.

Veel meer dan vrijblijvend gemijmer blijft er in deze regie van Bart Visser niet van over. Als dief, een brallerige vastgoedhandelaar die over lijken gaat, kan Van Wageningen alleen maar hard en veel schelden. Een jammerlijk zwaktebod.

De lekkere kruidengeuren en hete oliedampen die uit de pruttelende pannen opstijgen, zijn verruit het opwindendste element in Spica. Het is een genot om de kok aan het werk te zien. Daarom is het ook niet aan te raden om deze voorstelling op een lege maag te zien, want het publiek deelt niet mee in het eten. Wel jammer dat Spica ook geestelijk geen voldaan gevoel achterlaat.