Zelfs als Oprah zo verstandig is gewoon Oprah te blijven, voelen deze Golden Globes als een historische editie
De rubriek Beeldvormers onderzoekt hoe een foto onze kijk op de werkelijkheid bepaalt. Deze week: Een historische speech. Of niet.
Er was keus genoeg. Toen op maandagochtend beeld moest worden gezocht bij verhalen over de uitreiking van de Golden Globes en - developing story! - de speech van Oprah Winfrey bij het in ontvangst nemen van de Cecil B. DeMille Award stonden er, welgeteld, 10.277 beelden in het fotosysteem van de Volkskrant. Normaal op de ochtend na een grote Amerikaanse awardshow (Grammy's, Emmy's, Oscars) zie je vooral een bont palet van actrices in spectaculaire jurken: A. afgetekend tegen een rode loper of B. neergezet voor een blauw wandje. Nu, voor de gelegenheid, was het uniformer en stemmiger, aangezien de sterren in het zwart kwamen, al dan niet aan de arm van een activist, om ons eraan te herinneren dat er belangrijker zaken zijn dan prijzen uitgedeeld door een groepje buitenlandse filmjournalisten die in Los Angeles wonen. Het was het jaar van #MeToo en de val van machtige mannen. Oprah: Their time is up! (3x). #TimesUp.
Op pagina 3 van dinsdag 9 januari stond een van de honderden beelden die er van Oprah beschikbaar waren op die dag, midspeech, met in haar rechterhand de Lifetime Achievement Award en de andere hand omhoog, duim en wijsvinger tegen elkaar. De foto was van fotograaf Paul Drinkwater en werd verspreid via AP. Drinkwater is geen reguliere persfotograaf - die mochten zich alleen langs de rode loper en in de persruimte opstellen. Drinkwater is al jaren in dienst bij NBC, de zender die de Globes-uitzending verzorgde, en fotografeert bijvoorbeeld al sinds 1978 op de set van de Tonight Show. Hij begon ooit als 21-jarige voor de quiz Wheel of fortune, waarbij hij publiek naar hun plaats bracht. In dit geval deed hij zijn werk als pool-fotograaf, namens de persbureaus . Prima foto verder.
Maar het ging over de speech dus, ook in deze krant. Retorische perfectie, geslepen door die duizenden uren empathische live-televisie. 'Zij die ons van Trump zal verlossen' stond er onder de foto van Drinkwater en boven het stuk van Arie Elshout waar hij haar neerzet als een 'troostmoeder van een getroebleerde natie'. Maar ook: 'Er zit iets van wanhoop in de Oprah-euforie.'
Het is nog wat vroeg om de speech en de foto's die Drinkwater bij die gelegenheid maakte historisch te noemen. Wellicht dat ze over een paar jaar de roep van de bumpersticker ('Oprah for president') niet kan weerstaan, en dan kan het spoor van de beslissing om zich kandidaat te stellen voor 2020 terug worden gevolgd naar de fotograaf die al veertig jaar voor NBC werkt en daarom op die avond in januari op de eerste rij stond. En een foto maakte van dat 'a new day is on the horizon' moment.
Maar zelfs als Oprah zo verstandig is om gewoon Oprah te blijven, dan nog voelen de Golden Globes van dit jaar als een historische editie. Op de rode loper konden de verzamelde fotografen niet anders dan een protest vastleggen. Waardig, op een evenement dat tot voor kort als het rumoerige indrinkfeestje voor de Oscars werd gezien. En dat zwart lastig te fotograferen is (de L.A. Times interviewde een bekende stylist die de fotografische mogelijkheden vergeleek met 'een zwart gat, een universum van niksigheid') werd op de koop toe genomen. Het protest maakte elegant gebruik van de ingeslepen vorm en de traditionele rolverdeling rond prijzenshows.
Net als actrice Natalie Portman die bij de aankondiging van 'beste regisseur' even off-script ging en een rijtje 'all-male nominees' aankondigde, waarna het standaard rijtje opnames van de genomineerde mannen volgde, ongemakkelijk lachend, alsof ze geen vrouw duldden in hun illustere gezelschap.
Het wordt een lang prijzenseizoen.
