ZALVEND DRAMA OVER PARIJSE JONGEREN
Even lijkt Audrey Tautou op herhaling te zijn. De breekbare actrice werd zes jaar geleden mateloos populair door haar rol in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain, een filmsprookje waarin ze als een goede fee lichtpuntjes strooide in de levens van de mensen om haar heen....
En daar is ze weer, in Ensemble, c’est tout: Tautou als behulpzaam meisje met spontane invallen, dat zich om anderen bekommert terwijl ze zelf ook wel wat liefde kan gebruiken.
In een opwelling nodigt ze een vreemde buurman uit voor een etentje. ‘Is het niet jammer dat iedereen langs elkaar heen leeft? We wonen in hetzelfde appartementencomplex, maar we kennen elkaar niet.’
Uiteindelijk blijkt de eenzame schoonmaakster Camille toch geen tweede Amélie – ze is ongenaakbaarder, en minder naïef. De film, gebaseerd op een bestseller van Anna Gavalda, wil geen sprookjesachtige sfeer oproepen, maar streeft naar een realistisch beeld van hardwerkende jongeren in Parijs, die met moeite het hoofd boven water houden.
Dat is nauwelijks gelukt. Regisseur Claude Berri leverde een zalvend drama af, dat zijn optimistische boodschap (‘samen staan we sterk’) erin hamert over de ruggen van de personages heen.
Camille en haar huisgenoot Franck, twee flink beschadigde zielen, maken met zevenmijlslaarzen een heilzame ontwikkeling door: binnen een mum van tijd zijn ze veranderd in apostelen van verdraagzaamheid en naastenliefde, stuiterend van geluk.
Een lieve oma en een aandoenlijke stotteraar hebben daarbij ook een rol gespeeld, maar hun karakters komen er in het scenario nog bekaaider vanaf.
De acteurs laten zich door hun slordig geschreven rollen niet ontmoedigen. Dankzij hen kent Ensemble, c’est tout veel aardige momenten, maar die gaan helaas verloren in de verbeten race naar het happy end, waar elk probleem en iedere logica onherroepelijk als sneeuw voor de zon verdwijnt. PK
