You, Me and Dupree

Een vervelend misverstand ligt aan de basis van verscheidene mislukte recente Hollywoodkomedies: de gedachte dat Owen Wilson een briljante komiek is.

Dat is niet zo. Zolang hij wordt gestuurd door een goede regie kan Wilson zeker grappig zijn. Maar wanneer hem de vrijheid wordt gegeven om in scènes zonder punchline de lollige vent uit te hangen, is hij vervelend, vermoeiend, en uiteindelijk niet te verdragen.

En die vrije rol is precies waarvoor hij in You, Me and Dupree wordt ingeschakeld. Hij is in de film van Anthony en Joe Russo een werkloze mislukkeling die uit zijn huis is gezet en daarom tijdelijk intrekt bij het pasgehuwde stel Kate Hudson en Matt Dillon. Terwijl zij proberen hun nieuwe leven vorm te geven, hangt hij als stoorzender voor de tv of veroorzaakt overstromingen in de badkamer. Terwijl Dillon zwoegt om carrière te maken, honkbalt de huisgast op straat met de buurjongetjes.

Conflicten volgen, waarna iedereen wijzer en inzichtrijker is. Dat is ook zo'n misverstand dat komedies nekt: het idee dat de personages allemaal een persoonlijke groei moeten doormaken, om te ontdekken wat echt belangrijk is in hun bestaan. Brave boodschappen zijn zelden geestig, en helemaal niet als ze zo worden gebracht als in You, Me and Dupree.